Hardloopwedstrijd voorbereiding

De hardloopwedstrijd voorbereiding bestaat uit alle juiste spullen klaarleggen, reisschema duidelijk hebben, het juiste voedingsschema (daags ervoor ook) plus natuurlijk de goede benen. Ontdek onze voorbereidingstips en adviezen voor een mooie, leuke en snelle wedstrijd!

Voorbereiding hardloopwedstrijd

Wat moet je doen voor de start van een wedstrijd nadat je opgestaan bent? Hier heb je een handige checklist en ervaringen van Marco, Raphael, Kimberly en Peter voor je eigen wedstrijd hardlopen. Ik zag ook bij de mensen van Loopgroep Zeeland een aantal handige zaken tijdens het omkleden in de betonnen omkleedkelder net voor de start van de Zevenheuvelenloop. Bekijk de hardloop sale aanbieding

Inhoudsopgave:

• Tips
• Stappenplan
• Checklist
• Laatste week
• Ontbijt
• 5 Km
• 10 Km
• 16 Km
• Aanbieding

Tips

Met Marco was ik op weg naar de Zevenheuvelenloop en al pratende leek mij het goed om eens duidelijk alle tips/ do’s en don’ts op te schrijven over de beste voorbereiding. Daardoor verschijn je rustiger aan de start en loop je beter!

Stappenplan

Deze checklist/ stappenplan helpt je met de hele week vooraf aan de wedstrijd tot en met het startschot. Ook zie je de stappen voor in de wedstrijd en erna. Tevens lees en volg je de ervaring van Marco en mij in de coole Zevenheuvelenloop met 30.000 man.

Checklist

De checklist zetten we op in de logische volgorde van weer vooraf en zo komen we steeds beter voorbereid tot en met het moment van de start. Let’s go!

Laatste week

• Goed eten
• Niet te veel trainen, je zal niet de eerst zijn die oververmoeid aan de start staat. Rust is goed

Dag voor de wedstrijd

• Eten in huis hebben zoals repen en energiedrank sportvoeding.
• Weer checken zodat je weet of je een poncho, lange of korte broek en kort of lang shirt (jack) aan moet doen
• Goed avondeten, pasta is altijd goed
• Ik leg meestal mijn tas vooraf klaar plus al mijn hardloopkleding, hartslagmeter, hardloopschoenen, de beste runningbelt indien we ver gaan. Het startnummer heb ik er dan ook al op vastgespeld (als je hem al hebt)
• Sportdrank aanmaken om vast in drinkfles, flesjeshouder en/ of bidon mee te nemen
• Bedenk dit altijd in tweetallen:
  1) Wat drink en eet je totdat je je tas achterlaat en
  2) Wat erna (flesje zal wel kwijt raken dus neem simpele flesjes mee
• Kledingstuk die je kwijt mag raken of poncho of beiden (koukleumen voor een wedstrijd is echt niet tof)
• Je beste hardloophandschoenen eventueel alvast zoeken om mee te nemen
• Op tijd naar bed. Rust is goed, tweede keer 😉

Op de wedstrijd dag zelf

• Op tijd opstaan, 2 wekkers zetten! Meer tips over slapen en hardlopen

Ontbijt

Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag volgens veel voedingsdeskundigen. Daarover zijn de meningen soms nog een beetje verdeeld, maar ik ben het ermee eens. Mijn beste tips voor het beste hardloop ontbijt op de dag van de hardloopwedstrijd: doe niets geks. Ga geen 3 kilo pannenkoeken eten of koude borden spaghetti naar binnen werken. Een goed ontbijt voor hardlopers is wel iets meer en zeker ook gezond met energie maar ga niet experimenteren om je maag niet gek te maken.

Ochtend van de wedstrijd

• Douchen
• Naar het toilet gaan
• Tanden poetsen
• Medicijnen innemen zoals bijvoorbeeld een hooikoorts pilletje
• Loopbril opdoen of lenzen indoen
• Ontbijten
• Genoeg drinken
• Je hardloopkleding aandoen (of meenemen)
• Hardlooptas meenemen
• Je eten en drinken meenemen
• Treinkaart/ abbo/ Rijbewijs/ ID etc meenemen
• Geld meenemen (muntje! voor toiletten op station, vergat ik namelijk vandaag, bedankt Marco!)
• Goede humeur niet op je nachtkastje laten liggen 😉
• Eventueel naar wens hardloopmuts, hoofdband, polsband, footpod en hartslagband meenemen
• Handdoek meenemen
• Programmaboekje meenemen
• Kleding aandoen of meenemen
• SCHOENEN NIET VERGETEN
• Eventueel droge schoenen meenemen (of als je alleen hardloopt op je hardloopschoenen, ook andere schoenen)
• Droog tenue meenemen als je ver moet reizen (of sowieso)
• Wasspullen meenemen als je kunt douchen of voor het droog-douchen in een betonnen parkeerkelder 😉
• Handdoek meenemen
• Muziek op je telefoon of iPod/ mp3 speler meenemen
• Hoofdtelefoon opladen en meenemen
• Telefoon opladen en meenemen
• Sleutel meenemen
• Last but not least: STARTBEWIJS meenemen als het niet het startnummer is dat op je shirt/ andere loopkleding zit

In de trein

Op de plek van bestemming

• Op tijd aan de start staan is het belangrijkste, neem echt de tijd want omkleden, je spullen beheert achterlaten, naar het toilet, nog een keer naar het toilet 😉 drinken, eten, de weg zoeken kost allemaal meer tijd dan de meeste mensen denken
• Ga uit van een minimaal een uur van te voren er echt zijn. Denk ook aan de weg zoeken en het parkeren. Of reistijd via het openbaar vervoer (wel zo duurzaam!)
• Auto? Goede parkeerplaats auto zoeken (check die thuis vooraf)
• Belangrijker: noteren waar je auto staat!
• Eventueel envelop ophalen met startbewijs, startnummer en transponder
• Omkleden

In de parkeerkelder kleedkamer

Richting de start

• Drinken meenemen
• Hoofdtelefoon meenemen
• Sportarmband of beste flipbelt/ SPI belt/ andere hardloop producten meenemen
• Runningbelt meenemen

Warming up

Het is persoonlijk of je lang of kort warming-upt. Hierin is geen goed of fout maar doe niet heel veel anders dan normaal. Dat geldt eigenlijk met alles. Eet geen echt gekke dingen of veel meer dan anders. Eet en drink zeker niet te weinig maar ook niet te veel. Veel lopers hebben maagproblemen voor of tijdens de wedstrijd en moeten plots de bosjes in duiken of wachten op een oranje bouwvakkers hokje of urinoir-plastic-huisjes. Dat zijn kostbare minuten en je bent echt even uit je loop

In het startvak

• Veters goed vast
• Broekje/ tight etc goed vast
• Hoofdtelefoon op
• Goede playlist opzetten
• Andere hardlopers om je heen succeswensen
• Hartslagmeter testen en een keer een run starten, stoppen en resetten
• Op het laatste moment doe je overtollige kleding uit en knoop je die in de starthekken of geef je die af aan je familie/ kennis
• Ademhaling onder controle krijgen

Tips voor hardloopwedstrijd voorbereiding

Nog een insider tip van de hardloop-smid: Kijk goed naar de straatnaam/ huizen/ verkeersborden waar je je kleding vastknoopt. De startvakken en andere herkenningspunten zijn vaak grotendeels verdwenen als je over de finish komt. Je geheugen werkt ook vaak net wat minder als je diep bent gegaan (zoals ik vanmiddag met 1.06 over de 15km van de 7hills). Als je nat en koud bent is 1 minuut in de kou al niet leuk.

Klaar voor de start….

• Nu gaat iedereen richting startmatten
• Struikel niet over de poncho’s/ vuilniszakken/ bidons/ drinkflessen en achtergelaten kleding en zenuwachtige lopers die gehurkt hun veters aan het vastknopen zijn
• Stressen, maar toch op ademhaling letten maar bovenal genieten!

Lopen maar!

• Gebruik de straatsteentechniek bij de hardloopwedstrijd of zwaai naar iedereen bij de start
• Geniet!

Mijn ervaring met de voorbereiding

Vandaag had ik geluk: ik was vroeg op het station Den Bosch en toen ik Marco belde (hij kwam met de trein uit Vlissingen) was hij was in Breda. Dus ik sprong uit de trein en heb een half uurtje later Marco de hand geschud toen hij met een overladen ‘hup-lopers-hup’ trein aankwam in Den Bosch. Hennie zag ik ook op de trap in de voorste wagon zitten.

Wat moet je doen voor een hardloopwedstrijd?

We gingen vanaf het station naar de toiletten (wachtrij), door de hardloopspullen tentjes, naar de bank om om te kleden, warming uppen, elkaar kwijtraken, wachten in het startvak, heerlijk lopen in zon, regen met wind op de neus.

Nu ben je helemaal klaar om te gaan… en of je je ‘goede benen‘ hebt meegenomen zal moeten blijken tijdens het lopen.

Na de finish:

• High fives!
• Hardloopkleding uit het hek halen (en dus weten waar dat was)
• Medaille halen
• Iets warms aandoen
• Omkleden ASAP (As Soon As Possible)

Succes met lopen want daar gaat het allemaal om!

Ik ben niet alwetend

Don’t worry als alles niet gaat op de wedstrijd dag zoals het moet gaan. Sylvester Stallone moest zijn Rocky-filmscript ook aan 63 producenten pitchen voordat Rocky in de bioscopen verscheen. Ondanks dat je deze tips leest zal er dus vast wel iets anders lopen dan je dacht. Ik maakte bijvoorbeeld de fout om Marco net voor de start even uit het oog te verliezen. Ik wilde mijn spieren de laatste 20 minuten warm houden, hij vond het wel ok zo en zou mij opwachten ‘onder de rode vlag’ die we op dat moment beiden zagen.

Fouten bij de start

Zo gezegd, zo gedaan zou je denken. Ik kom aan bij de rode vlag en daar stond …. geen Marco. Ik dacht dat ik wellicht te laat was dus loop richting het gele startvak en daarin bel ik Marco. Staat hij nog onder de rode vlag…huh? Hoe kan dat nu? We weten allebei nog steeds niet of ik zo blind ben of dat er blijkbaar toch meerdere zijstraatjes met rode vlaggen waren (hectisch, start, en tijdsdruk met 30.000 hardlopers in Nijmegen). Feit is wel dat we elkaar misten en na 4 keer bellen de moed moesten opgeven. Ik kon hem niet meer verstaan en hij mij ook niet door de telefoon. Dus zo zie je maar hoe het loopt, letterlijk 😉

Bij elkaar blijven of niet?

Hardlopen in een wedstrijd doe je normaal gesproken met tweeën of alleen. Met drie of meer bij elkaar blijven is vaak een serieuze opgave. Zowel Marco en ik zijn ervaren lopers en weten dat het niet echt zinnig is om elkaar overhoop te lopen door bij elkaar te blijven. Op de vraag ‘muziek mee?’ werd daarop ook ja gezegd. Marco zijn draadloze oortjes en ik mijn bluetooth hardloop hoofdtelefoon ook mee dus.

Zo gaat de hardloop voorbereiding in de praktijk

De praktijk is: mensen blijven minder vaak bij elkaar dan ze vooraf denken. Het is wel leuk als je elkaar onderweg treft of als je met een onbekende loper plots samen een lekkere tred vindt. Dit is het onverwachte en leuke van een wedstrijd hardlopen! Wij hadden lekker gelopen en na de finish zien we elkaar weer. Nat van regen en zweet en 2 blijde gezichten is het nu de avond erna en wil ik deze tips ineens bij elkaar plaatsen.

Finish
Onze finish:

Het is altijd leuk om jezelf voor of na de wedstrijd te belonen met een hardloopcadeau. Dit zijn mooie aanbiedingen die nu nog beschikbaar zijn!

Actuele aanbiedingen (goedkoopste)

Profiteer van korting bij hardloop webwinkels met hun actuele sale aanbiedingen!

Vind de beste deal

Wil je direct de mooie Hardloop aanbiedingen aanbiedingen zien en geen deal missen? Bekijk hier snel en simpel alle actuele sales op een rij ► Dat scheelt je tijd en dan wordt het Hardloop aanbiedingen pakketje lekker makkelijk bezorgd!

Betrouwbaar kopen

Bij het online kopen is betrouwbaarheid, snelheid en uiteraard de beste prijs belangrijk. Vergelijk de prijzen van onze favoriete shops die snel, gratis leveren en ze echt op voorraad hebben:

• » Bol.com ►
• » Coolblue.nl ►
• » Runningdirect.nl ►

Tip: zoek ook speciaal in deze webwinkels op 'sale', 'aanbieding' en 'uitverkoop' in hun zoekvenster, meestal staat er nog wel een aanbieding verstopt die je zo vindt 😉

Specifieke tips voor de verschillende afstanden:

5 Km

Bekijk de 5 km hardlopen tips.

10 Km

Bekijk de 10 km hardlopen tips.

16 Km

Bekijk de 16 km/ ten miles hardlopen tips.

Halve marathon

Bekijk de halve marathon hardlopen tips.

Hele marathon

Bekijk de marathon hardlopen tips.

Wacht: er is meer

Meedoen met een hardloopwedstrijd is erg leuk en ook andere hrdlpr’s delen hun voorbereiding en ervaring met de hardloopwedstrijd voorbereiding. Je vecht tegen de klok, tegen de afstand maar er kan nog meer gebeuren… Ontdek hier de verhalen van Sander, Rob, Raphael, Co, Kimberly en Tom over hun wedstrijden.

---

Een goede voorbereiding op een hardloopwedstrijd is belangrijk. Het parcours is een belangrijk onderdeel van een wedstrijd. Hoe bereidt je je voor op het parcours?

Hoe kan je je het beste voorbereiden op het parcours van een wedstrijd?

Het parcours is een essentieel onderdeel van een hardloopwedstrijd. Als je je goed voorbereidt, kom je niet voor verrassingen te staan en loop je met plezier de kilometers weg.

Afstand

De afstand die je moet hardlopen is natuurlijk het belangrijkst om je op voor te bereiden. Met een goede training en het juiste aantal kilometers in de benen kan je de afstand aan die je moet lopen. Bij korte afstanden ben je natuurlijk snel gewend aan dit aantal kilometers. Maar een halve of hele marathon is heel andere koek. Vaak moet je veel kilometers in jouw tempo lopen om dergelijke afstanden goed te kunnen verteren in een wedstrijd.

Ondergrond

Het is mogelijk dat het parcours van de hardloopwedstrijd voor een deel bestaat uit een andere ondergrond dan de ondergrond waar je gewend bent om over te hardlopen. Daarom is het soms nodig om op deze ondergrond te trainen. Vooral zand is een zware ondergrond en vergt enige voorbereiding. Maar ook klinkers, kasseien, wei of bosgrond kan voor problemen zorgen in een wedstrijd als je er niet goed op voorbereidt bent.

Hoogtemeters

Hardlopend een heuvel, trap of duin op mag je niet onderschatten. Het vergt veel extra energie. Mocht er in jouw komende wedstrijd sprake zijn van hoogtemeters dan is het zaak daar op te trainen. Dit kan door het originele parcours te verkennen. Maar mocht dit niet lukken, dan zijn er in jouw omgeving vast wel bruggen, tunnels, dijkopgangen, heuvels of duinen waar je over kunt hardlopen. Vergeet niet om ook de afdaling mee te nemen, want deze kan net zo zwaar zijn voor je benen!

Andere variabelen

Kennis van het parcours is van belang, om te anticiperen op allerlei variabelen. Een kaartje van het parcours is meestal te vinden op het internet. Hier vind je ook vaak waar je drinken kan krijgen op het parcours. Dit kan van groot belang zijn tijdens de wedstrijd, als je smacht naar wat extra vocht. Daarnaast kan je door het kaartje vooraf te bestuderen je beter oriënteren tijdens de wedstrijd. Je weet waar je bent, hoeveel kilometer je ongeveer nog moet lopen en waar de finish is. Mentaal helpt dit enorm. Als je op de dag zelf de windrichting bekijkt, weet je bovendien snel genoeg wanneer je last zal krijgen van tegenwind.

Op naar de wedstrijd

Een goede voorbereiding is het halve werk en dit geldt ook voor een hardloopwedstrijd. Met de juiste training en kennis is het parcours van een hardloopwedstrijd een goede vriend waar je op kan vertrouwen.

Groet, Sander Kunst

---

Het lopen van wedstrijden/evenementen. Ik vind het één van de mooiste dingen in de hardloopsport. Hoe bereid ik me voor? Hier ga ik in deze vraag een antwoord op geven en ik geef mensen tips voor de hardloopwedstrijd voorbereiding.

Lopen van wedstrijden

Het lopen van wedstrijden/evenementen vind ik één van de mooiste dingen in de hardloopsport. Het is vaak het einddoel van een trainingsreeks en het is de mogelijkheid om boven jezelf uit te stijgen. Hoe bereid ik me voor? Vandaag ga ik onder andere deze vraag beantwoorden.

Mijn eerste wedstrijd

Ik liep tien jaar geleden op 8 oktober mijn eerste wedstrijd. Ik was toen 10 jaar oud en ik liep de 4 Mijl van Groningen (6,4 km). Ik had een eindtijd van 29 minuten en 50 seconden. Ik had in totaal één training gelopen waarin ik 30 minuten achter elkaar had hardgelopen. Hoe kon ik dan zo’n tijd lopen op de 4 Mijl? Puur op adrenaline en wilskracht. Ik wilde onder de 30 minuten. Het was een kwestie van: stel een doel en wil dat doel evenaren. Geniet van de aanmoedigingen en blijf bij jezelf denken: ik wil onder de 30 minuten. Blijf doorzetten en geef niet op.

Stel realistische doelen

Een belangrijke factor om een goede wedstrijd te lopen is om realistische doelen te stellen. Heb je nog nooit 30 minuten achter elkaar hardgelopen? Dan is het lastig om 4 Mijl binnen het halfuur te lopen. Stel een realistisch doel en houd dat voor ogen. Je wil dat doel halen en dat ga je halen, want anders zou je hem niet stellen!

De week voor de wedstrijd

Ik ga het in deze blog niet hebben over trainingen. Trainingen zijn natuurlijk wel belangrijk in de voorbereiding naar je wedstrijd. Wat kun je in de laatste week voor je wedstrijd nog doen? Ik wil altijd de route weten. Als ik de wedstrijd niet ken, kijk ik op internet altijd even naar de route. Waar zitten er heuvels? Zijn er veel bochten? Je kunt dan bepalen waar je eventueel zou kunnen versnellen en waar je eventueel tijd gaat verliezen. Maak dus ook een wedstrijdschema voor jezelf. Hoe hard wil je per kilometer lopen? Ik leg de avond voor de wedstrijd altijd mijn spullen klaar. Zo heb je geen stress op de dag zelf en vergeet je niets.

Op tijd bij de wedstrijd

Ik ben altijd ruim op tijd bij mijn wedstrijd (zo’n 1,5 uur – 2 uur van te voren). Het ligt er ook aan of je op de dag zelf nog moet inschrijven. Door op tijd aanwezig te zijn, kun je alles op je gemak doen. Het is nog niet druk en je kunt natuurlijk met praatjes met mensen maken. Dat is ook gezellig. Je kunt rustig je laatste voorbereidingen doen. Doe ook altijd een warming-up voor je wedstrijd. Zo ben je goed opgewarmd en klaar voor de start. Ook kun je wat wedstrijdspanning eruit lopen. Ik doe ongeveer 3 kwartier voor de start een warming-up. Daarna doe ik mijn wedstrijdshirt aan en maak ik me klaar voor de start.

Wees positief

Blijf positief tegen jezelf. Ook als je laatste training niet zo goed ging. Blijf ook tijdens de race tegen jezelf zeggen: ‘De benen voelen goed en ik voel me sterk.’ Hier heb je naartoe gewerkt en je voelt je in topvorm. Als je slecht hebt geslapen voor een wedstrijd, is dat geen probleem. Onderzoek heeft laten zien dat een slechte nachtrust voor een wedstrijd niet zo veel invloed heeft op het resultaat dan dat men denkt.

Loop in een groepje

Als je de mogelijkheid hebt, is het altijd handig om in een groepje te gaan lopen met mensen die ongeveer dezelfde snelheid lopen. Dit kost je minder kracht en die kracht kun je weer gebruiken verder in de race.

Geniet!

Heb vooral plezier in het lopen. Geniet van de aanmoedigingen en van je prestatie. Heb je het even zwaar in de race? Denk aan leuke dingen en leuke mensen. Dit kan je eventueel helpen. Gooi de laatste meters voor de finish er nog een sprintje uit. Dit geeft een extra voldaan gevoel. Heb je de finish bereikt? Geniet van je prestatie en ga lekker wat drinken. Je kunt nog even gezellig nababbelen met mensen. Intussen kun je rustig bijkomen van je mooie race.

Groet, Tom

---

Waarom ik wedstrijden loop? Nou ik doe het voor de kick. Tijdens een wedstrijd krijg je zo’n kick, het is net drugs maar dan gezond. Ik hou van het gevoel.

Wedstrijd voorbereiding

Welke wedstrijden je loopt dat is natuurlijk voor iedereen persoonlijk. Ik vind het wel leuk als er iets aparts aan is zoals bij de Wings For Life World Run waar je ingehaald wordt door de finish. Maar kies een wedstrijd die bij je past. Houd je niet van grote menigten skip dan wedstrijden zoals die van Rotterdam en richt je op de kleinere. Zo zijn er nog wel meer dingen waar je rekening mee moet houden.

Mijn wedstrijden

Ik heb dit jaar nu aan twee wedstrijden meegedaan. Alle twee totaal verschillend. De eerste was de 1/4 marathon van Rotterdam en de tweede de Wings For Life World Run. In Rotterdam was het super druk met heel veel deelnemers, hierdoor kan je niet doorlopen maar ondanks dat heb ik super genoten en toch een hele mooie tijd neergezet. Bij Wings For Life was het een stuk rustiger, ik heb goed door kunnen lopen maar de gedachte dat die auto eraan komt zo spannend. Dat gaf nog een extra kick. Beide wedstrijden heb ik even goed gelopen alleen had ik bij de tweede helaas een langer herstel nodig.

Welke nog?

Voor dit jaar staat vooralsnog alleen nog de Ladiesrun Zoutelande op de planning. Deze run is 10 km en gaat een stuk over het parcours van de kustmarathon. Een behoorlijk pittig parcours dus. Flink wat strand dat word hard trainen. Voor de rest ga ik nog lekker op m’n gemakje kijken welke ik nog meer ga doen. Dat ik er nog meer doe staat vast.

voorbereiding Tips

Zorg ervoor dat je op tijd naar het toilet gaat. Het is niet altijd zo dat er genoeg Dixies zijn. Kijk bijvoorbeeld maar naar Rotterdam. Daar waren negen Dixies verdeeld over 11.000 mensen. En neem altijd een droge set kleren mee. Je weet nooit of het gaat regenen of dat je op een andere manier nat word. En kou op je spieren wil je niet. Kleed je desnoods op straat om als er geen kleedruimte is.

Groet, Kimberly

---

Raphael laat ons meegenieten van zijn hardloopwedstrijd in het buitenland. Hij schreef zich zonder 100% te beseffen wat het betekent in voor de Psiloritis Race in Kreta… heuh…de Psilo-watte?…De Psiloritis Race, waar je je aardig in kunt vergissen.

Psiloritis Race

Volgens de Griekse mythologie is Zeus de oppergod van het grote garnizoen goden en halfgoden en volgens de Kretenzers is Zeus geboren in de Ideon Andron, een grot aan de voet van de hoogste berg van het Idagebergte in Kreta. En in de buurt van die grot ligt het Nidaplateau, waar sinds 2010 jaarlijks de Psiloritis Race wordt gehouden, een trail/bergloop die zijn naam ontleent aan die hoogste berg. De top van de berg (Timios Stavros) ligt op 2456 meter en dit is 4 meter hoger dan de top van zijn evenknie, de Pachnes die in het Levka Ori gesitueerd is.

Hardlopen op het Nida Plateau

Het Nida hoogplateau ligt op ca. 1500 meter boven de zeespiegel op de Noordoostelijke flank van het gebergte. Van daaruit gaat de Race over de top naar het dorpje Kouroutes op de Zuidwestelijke flank. Op de top staat een uit rotsblokken opgetrokken kapel waarnaar elk jaar op 13 september een bedevaart wordt ingericht. De tocht wordt gedaan in gezelschap van een priester en de nacht wordt doorgebracht naast de kapel waar op 14 september een eredienst wordt gehouden.

Hardlopen in het buitenland

De Psiloritis Race werd dit jaar voor de derde maal ingericht en er was een infoavond in het House of Culture in Rethymnon, de derde grootste stad van Kreta. De borstnummers konden bij die gelegenheid worden afgehaald, de deelnemers kregen een authentiek Psiloritis shirt en nadien was er een gratis pastaparty. De avond werd omstreeks 22u afgesloten met een Griekse dansgroep. Of daar ook raki en een servies aan te pas kwamen werd echter niet vermeld. Het transport van Rethymnon naar Nida werd georganiseerd met twee autobussen die startten om 5u aan het plaatselijke stadhuis. Er waren dit jaar 59 deelnemers.

35 km hardlopen

De Race die vorig jaar 30.5km lang was, kreeg er deze maal een addendum bij zodat de afstand 35km bedroeg. Er werd een rondje om het Nidaplateau gelopen vooraleer de grot van Zeus werd aangedaan. De start werd gegeven om 7u45 op de parking aan het plateau. Er waren ook nog 2 andere afstanden. Om 9u startte de wegrace over een afstand van 8.5km vanuit het dorpje Platania en om 9u15 startte de race voor de jongeren over 2km vanuit Kalotas. Alle aankomsten waren in Kouroutes.

Trail

Om 13u was de prijsuitreiking van de trail voorzien en om 14u werd er een maaltijd geserveerd voor de atleten. De bussen terug naar Rethymnon zouden vertrekken om 16u.

Mijn Race

Enkele jaren geleden was ik op internet op zoek naar een loopwedstrijd op het eiland Kreta waar wij bijna elk jaar een vakantie doorbrengen. Ik had toen een halve marathon gevonden van Arkadi naar Rethymnon, maar die werd gelopen in de maand maart en vermits ik dat jaar in maart liever de marathon van Pafos in Cyprus liep kwam het er niet van.

Halve marathon of marathon

Vorig jaar was ik opnieuw op zoek naar die halve marathon of een andere marathon in Kreta maar kon ik er niets meer van vinden op het internet. En toen stootte ik op de Psiloritis Race, een trail/bergloop over het hoogste punt van Kreta. Trails zijn niet zo mijn favoriete biotoop als asfaltloper, maar toch besloot ik het erop te wagen en nadat ik in januari dit jaar mijn reis naar Kreta had vastgelegd, besloot ik in te schrijven voor de Race. Ik kreeg bericht van de organisatie, ik betaalde het inschrijfgeld en zorgde voor het gevraagde doktersattest.

Vliegtuig naar de zon 😉

Op vrijdag 25 mei vertrok onze vlucht vanuit Maastricht naar Iraklion. Op zaterdag was er een infoavond en op zondag werd de Race gelopen. De infoavond, waarbij de borstnummers werden uitgereikt, werd gevolgd door een pastaparty en Griekse dansen.

Briefing

Behalve de briefing, waarvan ik bitter weinig heb verstaan omdat die enkel in het Grieks werd gehouden, heb ik de andere festiviteiten aan me laten voorbij gaan zodat ik tijdig in onze hotelkamer in Platanes was en vroeg naar bed kon, met een half oog kijkend naar het Eurosong Contest op de TV. Om 4u werd ik gewekt door mijn GSM-alarm en na een verkwikkende douche en het gebruikelijke gerommel met allerlei benodigdheden, waarbij ik mijn gels vergat, en na een fiks ontbijt van rijsttaart met bananen, bracht mijn vrouw me met de huurwagen naar het stadhuis van Rethymnon, waar reeds de twee autobussen en tal van lopers hadden postgevat.

Oude Griek

Op de bus, die stipt om 5u vertrok, kreeg ik het gezelschap van een oude Griek die de dag voordien, na de briefing, gelauwerd was voor zijn carrière als loper en als coach. Hij had 205 marathons en verschillende Spartathlons op zijn actief. Hij was dit keer meegereisd als coach met twee lopers uit Athene. Onze gesprekken, in het Engels, gingen over trainingsvormen in het algemeen, over bekenden uit de wereld der ultralopers en over het autoloze eiland Hydra waar hij een huis had geërfd.

Ultraloper

Omstreeks 7u bereikten we de parking bij Nida. Hier stopt ook de verharde weg en verheft zich de hogere rotsmassa van het Idagebergte. Er is slechts één betonnen gebouw dat als taverne fungeert. Ik stapte van de bus toen een Nederlandssprekende man me aansprak en zei dat ik waarschijnlijk de Belg was die meeliep in de Race. Dat was natuurlijk ook zichtbaar doordat onze namen op onze borstnummers vermeld waren. Hij stelde zich voor als Ysbrand Visser van Runner’s World en vroeg me of ik bereid was om enkele vragen te beantwoorden voor zijn magazine. Dat was geen probleem voor me en ik vond het best aangenaam deze sympathieke man te leren kennen en gaf uitgebreid antwoord op zijn vragen.

Trailschoenen

Ook vroeg hij welk schoeisel ik zou dragen, waarop ik hem vertelde dat ik mijn trailschoenen thuis had gelaten. Ik dacht meer grip te hebben met mijn dagelijkse Asics Cumulus trainingsschoenen dan met het geprononceerde reliëf van mijn The North Face Hedgehogs op de rotsbodem. “Ook op de sneeuw?” vroeg Ysbrand. Daarbij kwam ik wel degelijk uit de lucht gevallen. Het zal op de infoavond wel verteld zijn, maar mijn kennis van de Griekse taal beperkt zich tot het verstaanbaar maken van mezelf in korte zinnen en deze info was me totaal ontgaan. Ik stond perplex en dat moet ook zichtbaar en zeker hoorbaar geweest zijn want het enige wat ik er kon uitbrengen was de vraag: “Sneeuw? Ligt er sneeuw?” “Jazeker,” zei Ysbrand, “er ligt een heel pak, zelfs tot voor de grot.”

Sneeuw…?

Ik kwam niet meer uit de lucht gevallen maar loodrecht uit het universum. Tot driemaal toe flitste het door mijn brein. Sneeuw … sneeuw … sneeuw … En ik had niet eens een paar ski’s meegebracht! Toch trok ik even na mijn figuurlijke val een redelijk onverschillig gelaat en repliceerde ik: “Ach, ik zie wel …” Ysbrand zal zijn bedenkingen wel hebben gehad over deze onwetende Belg, die schier onvoorbereid dit avontuur wilde aangaan.

Interview

Na het interview begaf ik me naar de taverne voor een plasje en ontmoette ik de Ier Chris Callaghan, die net van het enige daar aanwezige toilet afkwam met de flegmatieke zin: “It isn’t great …” En dat was het inderdaad niet. De pot stond bijna tot aan de rand toe vol pis en er dreef nog een eenzame sigaar in rond. Maar goed, ik vond dat mijn bescheiden plasje daar ook nog wel gezellig bij kon.

Loopschoenen

Nadat ik mijn loopschoenen had aangetrokken merkte ik dat ik mijn gels had vergeten. De rest van mijn loopkleding had ik reeds aan. Ik had gekozen voor een korte running tight met achterzakje om mijn vergeten gels in op te bergen en een dun technisch loopshirt met korte mouwen om zo weinig mogelijk gewicht bij te hebben. Na mijn opwarming zou ik toch geen kou meer hebben en wat de sneeuw met zich zou meebrengen wist ik nog niet maar dat bleek achteraf gezien geen probleem. Ik had wel lange sportkousen aan omdat ik wist dat de overwegende begroeiing, boven de 2000m, het in Kreta veel voorkomend muizenkruid was. Ik was reeds met de jeep op grote hoogte geweest, aan de andere kant van het gebergte en die sokken dienden om mijn enkels toch een beetje te beschermen. Dat muizenkruid is een klein taai struikje dat amper 20cm hoog maar heel stekelig is. Het werd in vroegere tijden, toen er nog geen koelkasten waren, gebruikt om voeding af te dekken tegen ongedierte zoals muizen. Vandaar de naam. Verder had ik nog de plastiek zak van de organisatie waarop mijn borstnummer was herhaald en waarin ik wasgerief en kleding voor na de aankomst in kon opbergen. Nadat ik deze in de bus had gedeponeerd liep ik een kilometertje op het asfalt als opwarming.

59 deelnemers voor de start

Om 7u45 werd de start gegeven nadat alle 59 deelnemers met naam en borstnummer werden afgeroepen. Ik vertrok niet te snel, ongeveer zoals ik in een marathon start. Ik telde 9 lopers voor me waaronder 1 dame. Na een goeie km stak ik haar en 2 andere lopers voorbij en kwam ik in 7^de positie. Voor me zag ik nog een loper in wit en één in een blauw shirt. De eerste vier waren al vlug buiten bereik.

Parcours

Na goed anderhalve km verlieten we het onverharde pad en liep het parcours over de grasvlakte waar verschillende schapenkuddes graasden. Dit was een soort steppegras dat nog nat was van de ochtenddauw en waarin wielsporen van een wagen zichtbaar waren, gelijklopend met het rood-witte signalisatielint dat werd gebruikt om het parcours te markeren. Na 2km liep ik de blauwe voorbij en even later de witte. Doordat ik de vier lopers voor me niet constant kon ontwaren, volgde ik de wielsporen maar. Ik had namelijk wat moeite om steeds het roodwitte lint, dat aan het struikgewas of aan een boom was vastgemaakt, te ontdekken. Ik had wel mijn contactlenzen in, maar toch heb ik het steeds moeilijk als er niemand onmiddellijk voor me uit loopt. De zon stond ook redelijk laag maar daarvoor had ik mijn zonnebril op. Toch bleek het een probleem en miste ik soms zodat de witte steeds terug voor me kwam. Mijn tempo lag net iets hoger zodat ik hem altijd weer terug achterliet.

Schapen

Op een bepaald moment volgde ik de wielsporen en stevende ik af op een kudde schapen. Plots drong het tot me door dat twee herders op me riepen. Toen merkte ik dat ik al tientallen meters uit de richting zat. Toen wist ik dat de wielsporen geen correcte aanduiding waren en besloot ik achter de witte te blijven. Dit lukte goed, tot we een droge rivierbedding bereikten die vanuit de bergen, onder de weg door op het plateau uit kwam. De bedding was bezaaid met rotsblokken, stenen en andere ongelijke toestanden. Dit lag me totaal niet en ik moest lossen. Terwijl ik Zeus en alle andere goden aanriep, stak een jongen in rood shirt me voorbij. Ook hem moest ik onmiddellijk laten gaan. Hij had al enkele tientallen meters voorsprong toen er weer eentje met een rood shirt achter me liep. Het rode leger zat zowaar achter me aan. Maar toch waren het geen Russen want ze riepen op elkaar in het Grieks.

Bergop

Na 5km liep de bedding wat steiler bergopwaarts en zagen we de asfaltweg voor ons. Er was daar een betonnen constructie met een buis erin waardoor in de winter het water uit de bergen onder de weg doorliep. Via de rotsen en die constructie moesten we het asfalt op en waar rood 2, die me inmiddels ook had achtergelaten, vlot op klom terwijl ik de hindernis op handen en voeten diende te nemen. Die jongens hadden oneindig veel meer trailtechniek dan deze plattelander. Misschien speelde ook het leeftijdsverschil een rol. In vergelijking met hen had ik de souplesse van een tuinhark en de kracht van een mug die de krant wil tegenhouden waarmee hij zal worden doodgemept.

In de achtervolging

Ik verloor kostbare tijd, maar eenmaal op het asfalt zette ik de achtervolging in en vond ik terug aansluiting met de roden aan het punt waar we de weg moesten verlaten. Het rondje van 6km zat erop. De witte was reeds uit zicht toen een seingever, in gezelschap van vier mannen in camouflageoutfit, ons over een houten trapje de bergwand opstuurde en via een geitenpad moesten we naar de grot van Zeus, de Ideon Andron. Ik sjokte achter het rode leger aan. Na enkele honderden meters bereikten we de onverharde weg die naar het gebouwtje bij de grot liep. Daar kwamen we de witte tegen die ons passeerde, terug bergafwaarts. Even later bereikte ik het gebouwtje aan de grot. Daar moesten we even poseren (of was het pauzeren?) voor een foto en mochten we terug bergaf over de onverharde weg. Ik als laatste achter de twee roden. Deze weg leidde via een haarspeldbocht terug naar de parking, maar net in de bocht had een seingever postgevat. Hij stuurde ons weer een geitenpad bergopwaarts in met de woorden “Chioni mechri octakosia metres” (sneeuw na 800 meter).

Rode dubbeldekker

Hij zei het zelfs nog eens in het Engels toen ik passeerde. Zag ik er dan zo Brits uit? Ik had nochtans geen paraplu en bolhoed bij me. Toch volgde ik de rode dubbeldekker voor me. Rood 2 leek het iets moeilijker te hebben en moest een gaatje laten. Hij keek om een vroeg: “Thelies brosta?” (Wil je voor?), waarop ik hem bedankte en wat versnelde. Hier lagen minder rotsen en de hard aangestampte aarde van het smalle pad tussen de struiken maakte dat ik sneller vorderde.

Rood 1

Rood 1 was al flink voorop en wit en de vier snellen waren uit het zicht toen we aan de eerste sneeuwhindernis kwamen. We moesten de eerste gletsjer, die ongeveer 40 meter breed was, dwars oversteken. En dit moest gebeuren met behulp van een dwars gespannen touw. Het soort touw dat een beetje rekbaar was en wat meegaf als je er aan trok. Aan de linkerzijde van het touw, de richting waar de gletsjer in de diepte verdween, liep het spoor van onze voorgangers. Ik herinner me niet meer of ik naar beneden heb gekeken en hoe diep het was, maar rood 1 was net aan de overkant toen ik me op de ijzige bovenlaag van de gletsjer waagde, het touw stevig in de handen.

Rood 2

En toen ik halfweg was voelde ik aan het trekken van het touw dat ook rood twee achter me, aan het koord hing te bengelen.
Dit was de eerste keer dat ik iets dergelijks uitvoerde en het was niet echt mijn kopje thee. Geef mij dan maar liever koffie, van die Griekse, tweemaal opgekookte, en waar het extra fijn gemalen koffiedik vanonder in het kleine kopje ligt. En daar mag ik dan liefst een raki bij vinden. Maar dat balanceren op die met een ijslaag bedekte sneeuw had ik liever aan de echten overgelaten. Dit had niets meer met lopen te maken. Maar kom, ik had er voor gekozen en ik moest er door.

Hardlopen op een Gletsjer

Aan de andere zijde mochten we dan weer het geitenpad op, dat omhoog liep. Na wat geklungel en gestruikel bereikte ik de volgende gletsjer die we in de lengte op moesten. Rood 1 zat een flink stuk voor me en rood 2 vlak achter me. Ik liet rood 2 passeren en volgde hem in zijn voetstappen. En hij volgde dan weer het spoor van de voetstappen van de lopers voor ons terwijl hij communiceerde met zijn rode maatje boven ons. Ik communiceerde met Zeus. De diepere voetstappen in de sneeuw bleken een steun om niet weg te schuiven. We vorderden al stappend want de helling was net iets te steil om te lopen. En alzo stappend ontwikkelde ik de techniek om de punt van de voet in de sneeuw te schoppen zodat ik een klein platformpje creëerde voor de rest van mijn voet. Zo stapten we in ganzenpas naar de top van de gletsjer. Net toen we de sneeuw verlieten en rood 2 het daarop volgende geitenpad wilde betreden schoof hij weg en kon ik hem nog net een zetje geven zodat hij niet viel, waarvoor hij me in het Engels bedankte. Het bezorgt je een leuk gevoel om je tegenstander te kunnen helpen in een wedstrijd; het geeft je een klein psychologisch boostje.

Hardloop techniek op het ijs

De volgende gletsjer was iets vlakker en ik merkte dat ik daarop kon lopen als ik voor de nog ongerepte ijslaag koos. En dat weer met een speciale techniek. Het was zaak om zo kort mogelijk op de steunvoet te blijven, met kleine pasjes dus, en redelijk voorover gebogen om een goed evenwicht te behouden. Natuurlijk schoof ik hier en daar wat weg, maar dat was schier verwaarloosbaar. Ik vorderde toch weer sneller dan de rode broeders. Ik maak steeds wel tijd goed op andere lopers als de hellingsgraad laag blijft, maar het lukte dus nu ook op de sneeuw.

Bravo

Eén van de volgende gletsjers was redelijk steil en die moesten we in de lengte op met behulp van een koord. Op afgemeten afstand waren er knopen in gemaakt met lussen waaraan we ons konden optrekken. Boven aan die gletsjer zaten twee oudere Grieken die leken op schaapherders. Beiden riepen “bravo” en toen ik boven kwam kreeg ik een beker water aangeboden. Ik bedankte hen in het Grieks, maar in water had ik geen trek. Ik wilde ook geen tijd verspelen, ik wilde naar rood 1.

Naar de top

Na nog wat steen- en rotsgehobbel zag ik, na een bocht om een rotsmassa, een aaneenschakeling van enkele gletsjers die naar een top liepen. Voor zover bekend heeft de Psiloritis 5 toppen waarvan Timios Stavros de hoogste is. Die was nog niet zichtbaar. Op de gletsjer voor me zag ik rood 1 en hoger tegen de flank, op de voorlaatste en laatste gletsjer zag ik vier van de vijf eersten, op onregelmatige afstand van elkaar. Dit was de eerste maal dat ik zo’n mooi vergezicht had.

Voorovergebogen techniek

Op de volgende gletsjer vorderde ik weer sneller dan rood 1 zodat ik op hem inliep. Ik bezigde nog steeds dezelfde voorovergebogen techniek maar dit veroorzaakte toch wel een licht pijngevoel in de lage rug. Toen ik de top bereikte kwam een volgende top in zicht, die bereikbaar was via een afdalende rotsbodem die verschrikkelijk ongelijk was, een echte potenbreker zeg maar. Hier lag geen sneeuw meer. Alleen maar vaste en losliggende rotsblokken en rotsblokjes. Het was voor mij zelden zichtbaar welke los lagen en welke niet. Ik moest rood 1 laten gaan en ook rood 2 stak me weer voorbij. Deze laatste ontwikkelde een snelheid die niet het dubbele maar het drievoudige van de mijne leek. Die jongens daalden als gemzen en ik als een bejaarde landschildpad die net op een cactus heeft getrapt.

Klim naar de top

De afdaling ging naadloos over in de klim naar de top en toen kwam er weer zo’n pad naar de voorlaatste top, waarschijnlijk de Agathias. Deze top is 32 meter lager dan zijn grote broer, de Timios Stavros. Eenmaal over de Agathias zag ik de Timios Stavros waarop de kapel was gebouwd. Gebouwd uit rotsblokken in de vorm van een ronde doos zoals de meeste herdershutten in deze streek maar met een kruis erop. Het pad er naar toe, over de kam, had de vorm van een brede hangmat die ongeveer 300 meter lang was en net iets makkelijker beloopbaar was.

De tijd

Er blies een felle strakke zuidenwind over dit pad en mijn borstnummer, dat aan de achterzijde geplastificeerd was, scheurde af aan de linkerbovenhoek. Al lopen lukte het me toch om het terug vast te spelden. En toen nam ik heel vluchtig de tijd om links en rechts naar beneden te kijken. De zee aan de linkerzijde (Z-O flank) was duidelijk zichtbaar en ook zag ik de beide kleine onbewoonde eilandjes van Paximadia voor de zuidkust in de golf van Mesara (Lybische Zee) liggen. De noordkust aan mijn rechterzijde kon ik echter niet ontwaren. De grens tussen lucht en water was niet duidelijk zichtbaar en ik had helaas niet de tijd om dit nauwkeurig te bestuderen. Ik bereikte de kapel in 8^ste positie. Toen ik aankwam begon rood 2 al aan de afdaling, deels over hetzelfde pad waarop ik liep, maar halfweg moest hij een bocht nemen naar beneden toe. De andere flank van de berg af.

Gels bij het hardlopen

Een groepje mensen hielden post aan de kapel en boden me gels, gekonfijt fruit, chocolade en water aan. Ik nam een kleine minuut rust en maakte dankbaar maar gulzig gebruik van de versnaperingen, propte twee stukken van het zoete droge fruit tegelijk in mijn open schuurdeur. Ik bedankte hen ook want die mensen waren speciaal voor ons naar de top gekomen.

Hangmat

En terwijl ik terug over de hangmat liep, passeerde ik een nieuwe witte die op weg was naar de kapel. Ik groette en hij groette terug. Door de felle wind scheurde mijn borstnummer weer af, ditmaal bij de rechterbenedenhoek. En opnieuw kon ik het terug vastspelden tijdens het lopen doordat de hangmat een best beloopbaar traject was.

“prosochi”

Halfweg de hangmat stond een seingever die me de weg naar beneden wees en me voorzichtigheid aanmaande. Ik verstond het woord “prosochi” wat “aandacht” betekent. Een woord dat veel voorkomt op verkeersborden in Kreta.

Afdalen bij het hardlopen

De afdaling bleek aartsmoeilijk. Het pad was andermaal bezaaid met grote en kleine, vaste en losliggende rotsblokken. Elke stap, elke beweging van me was ronduit stuntelig en elke voetlanding kon een enkelbreuk of erger tot gevolg hebben. De witte, die achter me de kapel had bereikt, voor het gemak zal ik hem wit 2 noemen, stak me al ras voorbij. Hij bestuurde een Formule 1 bolide terwijl ik me op een omafiets voortbewoog.

Slechts twee gletsjers

Toen kwam de eerste en ook voorlaatste van slechts twee gletsjers die op de afdaling dienden te worden genomen. Ik liep nu in 9^de positie en trachtte de achterstand op wit 2 niet te fel te laten oplopen. Op de gletsjer lukte dit redelijk, maar op de volgende korte rotsstrook lukte dit heel wat minder. Ook de laatste gletsjer moesten we in de lengte afdalen en weer probeerde ik de achterstand op wit 2 niet te laten oplopen. Hoewel de term “oplopen” niet echt passend is tijdens een afdaling.

AUW

Halfweg de gletsjer ging ik onderuit en kwakte ik met de billen op de sneeuw. Stoppen en rechtstaan waren geen opties. Integendeel, ik schoof sneller en sneller neerwaarts. Downhill racing zonder ski’s. Ik maakte zelfs achterstand goed op wit 2. Mijn bips en mijn handen, waarmee ik tevergeefs wat trachtte af te remmen, voelden ijskoud aan, bevroren. Ik vroeg me af hoe en waar dit zou stoppen. Met een rotvaart stevende ik af op het einde van de gletsjer. Zou ik een doodsmak maken tegen een rots? Zou ik een drietal benen en wat armen breken? Zou ik met mijn voorgevel in het stekelige muizenkruid belanden zodat ik een hoofd als een rijpe cactusvrucht te zien zou krijgen bij mijn eerstvolgende confrontatie met spiegeltje spiegeltje aan de wand? Nee, niets van dat alles. De bovenlaag van het einde van de gletsjer was door het repetitieve dooi- en vriesproces vrij ruw geworden en dit remde automatisch mijn snelheid af. Ik stopte langzaam en stapte met een gerust gevoel over de scheiding van sneeuw en rotsbodem met muizenkruid. Oef, dat was goed afgelopen. Ik was zelfs een stukje ingelopen op mijn witte voorganger. Hoewel “aflopen en inlopen” niet echt de geschikte termen zijn voor iemand die kontsgewijs een gletsjer afroetsjt. Over de rotsbodem met alle mogelijke miserie zag ik wit 2 weer van me weglopen. Het woord lopen is trouwens ook geen correcte weergave voor mijn toenmalige activiteit. Ik vorderde en daarmee is alles gezegd en verteld. Ik vorderde als bonen knopen. Ik heb nog nooit een geknoopte boon gezien maar ik ben ervan overtuigd dat deze geen prijs in een snelheidswedstrijd zou winnen.

Trillende handen

Nu kwamen we aan het moeilijkste traject van de hele race. We hadden het tussengebergte bereikt. Hier werd het struikgewas weer wat hoger en het niveauverschil van de rotsen die we af moesten, was van evenredige gradatie. Ik moest me soms bijna driekwart meter van een rots laten afzakken, in de hoop vaste ondergrond onder de landingsvoet te krijgen. Met trillende handen hield ik me vast aan uitsteeksels uit de rotswanden.

Versnellen om mijn evenwicht te kunnen behouden

Plots zag ik de witte voor me op een rotsblok zitten, friemelend aan zijn veters. Waarschijnlijk had hij een steentje in de schoen gekregen, maar toch vroeg ik in het voorbij gaan of alles OK was met hem. Ik kreeg onmiddellijk positief antwoord en ik vervolgde mijn weg. Even raakte ik uit concentratie, voelde ik me wegschuiven op de losse keien en moest ik versnellen om mijn evenwicht te kunnen behouden, waarop ik vrij onzacht met mijn smoelwerk tegen een klodder muizenkruid aanknalde die tegen de rotswand kleefde. Daar had je de rijpe cactusvijg. Gelukkig bleven er geen stekels achter. Daar was ik weer goed vanaf gekomen. Oef oef.

Doodsangsten zweten

Ongeveer tweehonderd meter beneden me zag ik een groepje mensen dat iets in het Grieks naar me riep, maar dat was onverstaanbaar. Ik zweette doodsangsten uit terwijl ik van de ene rots op de andere trachtte te geraken. Ik klampte me vast aan de rotswand en ik zag waarschijnlijk zo wit als het shirt van de man die me andermaal voorbijstak.

Biotoop

Dit was niet mijn biotoop. Dit had ook niets meer te maken met hardlopen. Dit was een zuivere survival en terwijl ik het einde van mijn nietig leven voelde naderen was ik me ervan bewust dat het groepje mensen me nauwlettend gadesloeg. Ze dachten natuurlijk: “Wat komt die vreemde snoeshaan hier doen? Die man kan dit gewoonweg niet. Zou hij wel geweten hebben waaraan hij begon toen hij inschreef voor deze Race? Nee. Dit wist ik inderdaad niet. En als ik het had geweten had ik hier niet tussen hemel en aarde gehangen. Dan had ik wel op een terrasje in Agia Galini gezeten, genietend van het zonnetje en een groot glas koele ouzo met citroenlimonade en drie ijsblokjes. En als ik hier wel was geweest, dan zeker niet als wedstrijdloper maar wel als toeristverslaggever, gewapend met dictafoon en fototoestel.

Een video uit de Psiloritis race (algemeen maar zo beeldend!)

verder…Toen ik eindelijk het groepje Grieken bereikte, verborg ik mijn angst en schonk ik hen de breedst mogelijke glimlach, zo eentje van oor tot oor, terwijl ik dankbaar de gel en de beker water aanvaardde en even op een rotsblok ging zitten. Ik nam de tijd ervoor. Ik was inmiddels teruggezakt naar de 9^de positie en ik had geen ambitie meer voor een goed resultaat. Ik moest trouwens even bekomen van de schrik. Toen ze me vroegen vanwaar ik afkomstig was antwoordde ik: “Apo to Belgio” en weer schonk ik hen een glimlach die verdacht veel op overacting leek. Het ergste van de race leek nu voorbij. Ik groette, bedankte hen, en vervolgde opgelucht mijn weg.

Geitenpaden

Op het volgende traject kon ik toch weer een beetje lopen. Het bestond uit geitenpaden tussen struikgewas, harde ondergrond bezaaid met stenen en rotsblokken. Er waren ook verschillende markeringssymbolen. De bekende waren de dubbele rode stippen op grotere rotsblokken en het roodwitte signalisatielint aan de grotere struiken. Maar ik had ook al grote plastiek rode cirkels gezien en ook gele geschilderde pijlen. Het struikgewas was hoger en wit 2 was inmiddels volledig uit zicht. Ik had moeite om de herkenningspunten te ontdekken en plots drong het tot me door de groep Grieken zich schor stonden te schreeuwen. Ik zat tientallen meters uit de correcte richting. Toch ving ik iets op dat geleek op dexia. Het ging hier natuurlijk niet over de bekende Belgische bank in faling, maar men bedoelde dat ik naar rechts moest uitwijken. En ja, daar zag ik inderdaad weer de dubbele rode stippen. Ik brulde een dankwoord en in het Grieks en klungelde verder.

Zeus, dacht ik, waarom doe je me dit aan?

Het was en bleef op eieren lopen op die losliggende stenen en kantelende rotsblokken en terwijl ik zo voort hobbelde flitste er weer een witte voorbij aan het drievoudige van mijn snelheid. Enfin, snelheid is niet de geschikte term, zeg maar traagheid. Dat is een betere definitie van mijn slakkengang. Ik zag wit 3 op elegante en soepele wijze de bochtjes van het geitenpad nemen terwijl het leek of hij een volstrekt egale bodem bewandelde. Deze techniek kon ik me niet aanmeten en de moed zonk me in de schoenen als ik hem steeds verder van me zag weglopen zonder dat ik hier maar iets tegen kon uitrichten. Heel even kreeg ik het gevoel van de kleine jongen, door de hand Gods geslagen, die het opgeeft en op de grond gaat zitten wenen, roepend op zijn moeder. Zeus, dacht ik, waarom doe je me dit aan? Ik ben echter oud genoeg en bezat nog net dat sprankeltje wijsheid dat me vertelde dat ik mijn lot gelaten moest dragen. Ik sjokte voort en stelde me het grote glas ouzo voor, volledig gestoffeerd met citroenlimonade en drie ijsblokjes. Als een stralende fata morgana in een droge troosteloze woestijn.

Stukje flora

Plots voelde ik iets in mijn dikke teen steken. Had ik dan toch op een cactus getrapt? Bij elke stap kreeg ik een nieuwe prik. Ik had al veel prikken van de doornen van het muizenkruid door de textiellaag van mijn loopschoenen gevoeld maar geen enkele was afgebroken tot hiertoe. Bij de vijfde, het kon ook de zesde stap geweest zijn, zette ik me neer, trok mijn schoen uit en zag onmiddellijk het irritant penetrerende stuk flora in mijn sok zitten.

Wit 3

Wit 3 was al lang uit zicht toen ik zowaar een huis op mijn pad ontwaarde. Net op dat moment kwam de man met het blauwe shirt, die ik op het Nidaplateau had achtergelaten, me voorbij. Ik vroeg me af hoeveel lopers ik nog zou moeten laten voorbijgaan. Ik was nu de teleurgestelde bezetter van de 11^de stek. Toch kwam ik net achter de blauwe aan de achterzijde van het gebouwtje aan en aan de voorkant bleek de bevoorradingspost te zijn. Daarom wordt dit ook een bevoorradingspost genoemd. Als ze aan de achterkant hadden gestaan met de versnaperingen zou het waarschijnlijk een beachterradingspost genoemd worden.

Gekonfijt fruit

Ik propte een stuk gekonfijt fruit naar binnen en genoot ervan. En daarna nog een. En nog een. En toen heb ik een grote beker water heel rustig uitgedronken terwijl de blauwe het toilet opzocht.

“o dromos”

Ik had gegeten en gedronken en voelde me voldaan. Ik droeg mijn lot met gelatenheid en vroeg in het Grieks hoever het nog was. “Posses Chiliometres;” vroeg ik. “Dodeka,” repliceerde de man. “Efcharisto” zei ik en prompt liep ik de verkeerde kant op. De man riep me onmiddellijk terug en wees naar de andere kant waarbij hij “dromi dromi” riep. “o dromos” betekent “weg” wat dus inhield dat we van alle ellende af waren en dat was een ware opluchting voor mij. En inderdaad, voor mij lag een brede stoffige onverharde weg, relatief dun bezaaid met stenen. Er restte me dus nog 9km dalende onverharde weg en 3km asfaltweg in Kouroutes.

Hardloop tempode positie. Mijn benen voelden goed aan en ik herleefde. Dit was hardlopen, een discipline die mijn hobby is. Het was een afdaling in haarspeldbochten. Ik versnelde nog wat maar bleef weg uit de binnenbochten waar veel losse stenen lagen. Steeds zocht ik het best beloopbare spoor uit. De afdaling was vergelijkbaar met die van Alpe d’Huez, enkel het asfalt ontbrak. Ik heb de bochten niet geteld maar volgens mijn Garmin waren het er meer dan 21.

Garmin

Plots zag ik twee bochten beneden me wit 3 lopen. Een blik op mijn Garmin vertelde me dat ik nog 8km had om hem in te halen. Dat gaf weer moed. Na elke nieuwe bocht monsterde ik hem en ik raakte ervan overtuigd dat ik sneller liep. Nog wel wat op reserve, maar ik veranderde van trajectkeuze. Ik zocht de binnenbochten op om minder afstand te maken, de verhoogde moeilijkheidsgraad door de stenen nam ik er dan maar bij. Ik draaide zelfs rakelings onder een laaghangende boomtak door, die een lichte kras op mijn kale kruin trok. Maar dat was geen punt. Punt was dat ik wit 3 moest hebben en dan zou een 9^de plaats mijn beloning worden.

Pijn of geen pijn

Plots voelde ik een heel klein steentje in mijn linkerschoen. Daar kon ik nu echter niet meer voor stoppen. Dit was er het moment niet voor. Pijn of geen pijn, ik moest verder en wel snel. Onder het lopen trachtte ik met de tip van mijn schoen op de grond te tikken en daardoor het steentje tussen mijn tenen te krijgen waar meer plek vrij was. Dat voelde toch wat beter aan, maar een beetje verder voelde ik al een tweede klein steentje in dezelfde schoen. Jammer maar helaas, dat moest ik zo vlug mogelijk vergeten, al spaarde ik een halve schoen vol. Toch hoopte ik dat het daarbij zou blijven want ik was niet van plan om thuis een grindpad aan te leggen. De volgende drankpost snorde ik gewoon voorbij terwijl een al wat oudere dame “nero” naar me riep. Ik ben echter geen Romeins keizer, de Rubicon moest niet worden overgestoken en ik had geen dobbelsteen bij me. Zelfs niet in mijn linkerschoen. “Ochi, efcharisto” riep ik terug (nvdr. nero betekent water) en ik versnelde nog wat want ik zag dat de witte nog slechts een bocht voor me liep.

De witte

Toen ik het asfalt bereikte was ik weer wat dichter bij mijn tegenstander gekomen. Hij verdween net achter de bocht toen ik uit de vorige kwam. En achter die volgende bocht was de laatste drankpost. Ik weet niet of de witte daarvoor was vertraagd maar ik in ieder geval niet. Met een kort “no thanks” snelde ik voorbij. En toen kwam ik op een lange rechte strook met de witte in het vizier. Aan de rechterzijde van de straat stond een grote bak water met een toevoerslang erin. De witte schepte in het voorbijlopen zijn petje vol en zette het op terwijl een regengordijn zijn schedeldak afsijpelde. Weer een halve seconde die hij verloor! Ik hou gelukkig niet van koud water over me als ik op snelheid ben. Zelfs niet als het dertig graden is. Als de toeschouwers thuis met een tuinslang in de aanslag staan loop ik daar met een grote boog omheen.

Yes, inhalen die witte

Net voor de volgende bocht haalde ik de witte in. Hij hoorde me blijkbaar komen want hij versnelde zichtbaar. Hij keek niet om en ik bleef achter hem. Psychologisch voordeel. Het kon natuurlijk zijn dat hij wat gerecupereerd was, maar na zulk een wedstrijd achtte ik die kans eerder klein. Ik schatte mijn basissnelheid hoger in dan de zijne, gezien de evolutie van de laatste kilometers. Toen we op de moeilijke trajecten de berg afdaalden was hij de gems en ik de landschildpad, maar nu was ik het jachtluipaard en hij de prooi. En hij wist het. Merkwaardig dat hij niet omkeek naar me toen hij me hoorde naderen. Dat liet vermoeden dat de man in een minder lucide toestand verkeerde. Zeker honderd meter of langer bleef hij op zijn verhoogde snelheid en ik bleef hem aan dezelfde snelheid volgen, ongeveer 3 meter achter hem zodat hij mijn voetstappen goed kon horen, bijna moest voelen.

Jachtluipaard en de prooi

Zag ik hem vertragen? Nog niet. Ik wachtte nog. Ik voelde me fit. De adrenaline stroomde door mijn aderen. Ik spaarde mijn energie om te kunnen ontploffen als hij vertraagde. Aan zijn bewegingen zag ik dat hij niet echt soepel meer liep, maar hij moest wel een stuk jonger zijn dan ik. Ik herinnerde me de wijze waarop hij me met flair en elegantie voorbij stak in de afdaling met het struikgewas en de losse rotsblokken. Nee, deze witte kon dat niet lang meer volhouden. Zijn flair was weg en de elegantie vertoonde hoekige kantjes. Ik wachtte geduldig af en liet mijn verstand werken. Als hij op snelheid zou blijven zou ik toch iets moeten doen. Ik kon natuurlijk een eindspint afwachten, dat had ik nog wel in de benen. Maar als hij ook een eindsprint had kon dat faliekant aflopen. Nee, als hij niet vertraagde moest ik eerst nog iets proberen. Maar ik had nog de tijd.

…Dorp in…

Na de volgende bocht kwam Kouroutes dan toch eindelijk beneden ons in zicht. De weg leek er een heel eind voorbij te lopen, maakte dan een laatste haarspeldbocht en kwam dan terug en liep kronkelend het dorpje binnen.

Ik kleefde bijna aan zijn rug

Ik liep nog steeds enkele meters achter de witte en en wachtte mijn moment af. Uiteindelijk leek hij toch te vertragen. Of beeldde ik dat me in? Ik dacht niet dat ik versnelde maar toch kwam ik wat dichter. Dichter en dichter. Nog even en ik kleefde bijna aan zijn rug. Nog steeds had de man niet omgekeken. Ik besloot naast hem te gaan lopen. Het resultaat was dat we elkaar plots aankeken. Ik zei heel duidelijk “hallo” terwijl ik mijn ademhaling perfect onder controle hield. Hij repliceerde mijn groet zonder evenwel een spier van zijn gelaat te vertrekken. Ook uit zijn ademhaling kon ik weinig opmaken. Hij ademde misschien iets zwaarder maar dat zal wel normaal zijn na zo’n helletocht met inbegrip van de versnelling die hij net had gemaakt.

Mentale tik

Ik versnelde iets maar niet te veel. Hij versnelde niet mee. Had ik hem een mentale tik verkocht? De prooi was gebeten. Daar was ik van overtuigd maar ik had geen zichtbaar bewijs. Ik versnelde nog wat en vanuit mijn ooghoeken zag ik dat hij niet meekwam. En toen versnelde ik in crescendo. Langzaam opbouwend. Tot ik een tempo had dat ik nog net baas kon. Dit kon ik nog wel een kilometer, desnoods twee, volhouden. Nauwelijks een halve kilometer verder had hij al vijftig meter aan zijn broek.

Ouzootjes met citroenlimonade en drie ijsblokjes

Na de haarspeldbocht zag ik hem boven me en dus al een flink eind achter me lopen. De drank die ik had moeten derven door de laatste posten over te slaan, zou ik ruimschoots kunnen compenseren met enkele Ouzootjes met citroenlimonade en drie ijsblokjes. Toen ik het dorp binnenzeilde kreeg ik applaus van enkele dorpsbewoners en na de laatste bocht zag ik de boog van de aankomst waar de locals, de organisatoren en de reeds aangekomen deelnemers door elkaar liepen.

Plezier

Ik versnelde nog wat en perste alle kracht uit mijn vermoeide benen. Een sprintje was niet meer nodig maar toen ik plots een toeschouwer voor me uit zag lopen, het bleek later de cameraman te zijn, sprintte ik achter hem aan over de eindstreep. Tja de man had mijn aankomst niet gefilmd, maar hij vroeg me om dat later nog eens te simuleren, wat ik dan ook met plezier deed.

9de!!

Ik kwam aan in 4u28 als 9^de, kreeg een medaille rond de nek en een lauwerkrans van gevlochten olijftwijgen op het hoofd gezet. Mijn vrouw die ook aanwezig was, ze was met de huurwagen ter plaatse, feliciteerde me. Ik voelde me niet eens uitgeput, een gevoel dat ik wel heb na een marathon. Het leek wel of ik nog makkelijk die 8.5km naar Platania kon lopen. Later op de dag en de volgende 4 dagen had ik wel veel pijn aan de buitenzijde van beide dijbeenspieren.

Lauwerkrans van gevlochten olijftwijgen

Vrijwel onmiddellijk na mijn aankomst vroeg iemand van de organisatie me voor een interview, dat ik andermaal met enthousiasme en plezier gaf. Ik zei dat ik niet veel Grieks kende en de man vervolgde in het Engels waarna hij steeds mijn antwoorden vertaalde. Hij vroeg me of ik ervan had genoten en uit de grond van mijn hart zei ik “nee” en vertelde ik hem dat ik het een hele moeilijke afdaling vond en dat me dit totaal niet lag. In België zijn nu eenmaal geen bergen en ik heb daar dan ook de techniek niet voor ontwikkeld. Ik vertelde hem dan ook dat ik de wedstrijd had meegelopen omdat ik een jaarlijks bezoeker van Kreta ben, waarop hij me vroeg of ik volgend jaar opnieuw zou meelopen. Dat ga ik zeker niet doen, maar ik zei hem dat ik volgend jaar wel de stratenloop van 8.5km van Platania naar Kouroutes zou meelopen. En dat zou er best wel eens van kunnen komen.

Spartathlonner

Daarna had ik nog een gesprek met Ysbrand die me feliciteerde en ook de oude Spartathlonner kwam me een hand geven en was vol lof over mijn prestatie. Zijn atleten waren 3^de en 25^ste geworden. Daarna zocht ik mijn plastiek plunjezak op, die mooi op borstnummer gesorteerd stond langs de weg. Na een verfrissende douche, er was slechts 1 douche met koud water in een klein bovenkamertje van een huis aan de aankomst, zocht ik mijn vrouw op en wandelden we naar de wagen om mijn spullen op te bergen.

Nakaarten

Er was nog een erepodium voor de eerste drie van de Race, die een trofee overhandigd kregen en daarna was een nog een act van een Grieks dansgezelschap. Als afsluiter werd er nog een maaltijd aangeboden voor alle atleten en om 16u zouden de bussen terug naar Rethymnon vertrekken.

Kleine kafenion

Op de maaltijd heb ik niet meer gewacht want ik snakte naar een ouzo met citroenlimonade en drie ijsblokjes terwijl er slechts water en lauw fruitsap in de aanbieding stonden. En fris biertje had ook wel gemogen maar dat was er ook niet. Het gebouw, waar de maaltijden werden bereid, mochten we nog niet betreden en behalve een kleine kafenion aan het einde van de straat, waar het niet gangbaar is om dames mee binnen te nemen, was er totaal geen voorziening voor mijn behoefte.

Dit was pas vakantie!

Ik stelde voor om naar Agia Galini te rijden, waar mijn vrouw dan ook onmiddellijk mee akkoord was, want zij stond ook al drie uur op straat aan de aankomst. En daar heb ik mijn beloning geïncasseerd, een ouzo met citroenlimonade en drie ijsblokjes. Daarna genoot ik van een maaltijd bestaande uit een lekkere moussaka met twee flesjes koele Retsina. Nadat we de rekening hadden gevraagd kregen we nog twee gratis karafjes raki aangeboden door estiatorio Medusa, zodat ik in gezegende toestand van tafel kwam. Dit was pas vakantie!

Groet, Raphael

---

Co kijkt weer terug op enkele wedstrijden en hoopt dit jaar het aantal van 30 vol te kunnen maken!!

Nog meer hardloopwedstrijden

Ik dacht dat het nog maar enkele weken geleden was dat ik mijn tweede blog had geschreven, maar dat was al weer wat langer geleden. Ik heb dit jaar inmiddels 24 wedstrijden gelopen: niet alleen de wedstrijden die ik al aankondigde (de WEA Stadsloop, Trail by the sea en de clubkampioenschappen op de baan), maar ook 3 wedstrijden in oktober: de Light Kustrun, de Stichting Jayden Night Run en de Singelloop.

WEA Stadsloop

Voor de derde keer stond ik aan de start van deze stadsloop. Helaas was mij tijd deze keer ook het slechtst: 0:34:51 over 8 km. Een jaar eerder (met veel koeler weer) liep ik 0:32:38 in deze wedstrijd. Toch heerlijk gelopen: de vier rondes met een paar scherpe bochten gingen, goed, maar helaas werd ik toch wel een aantal keer gedubbeld.

Trail by the Sea

Aan deze trail, de korte variant van de Trail by the Sea, die in februari wordt georganiseerd deed ik voor de tweede keer mee. De lange afstand (40 km) is mij wat te ver, maar 20 km trailen moest lukken binnen 2 uur. De tijd van vorig jaar 1:56:01 kon ik dit jaar niet halen. De trail was niet langer, maar wel flink zwaarder geworden: Gelukkig had ik aan het eind nog wat over, en kon ik het laatste stuk fietspad nog aardig wat lopers inhalen en finishen n 2:05:10. Toch een keurige 22ste plaats van de 66.

Clubkampioenschap baan

Deze wedstrijd telt mee bij onze interne wedstrijdcompetitie. Daarom doen er gelukkig iets meer loper mee aan de lange baanafstand: 5000 meter. Stiekem had ik een tijd onder de 20 minuten in mijn hoofd, maar door de warmte (en minder goed getraind), werd het nu 0:20:54. Toch weer heerlijk gelopen.

Night Kustrun

Dit was een nieuw onderdeel van de Kustmarathon: een light run voorzien van veel licht gaf veel spektakel. Ik dacht (weer te optimistisch) de afstand van 11 km wel ruim binnen het uur af te kunnen leggen,, maar dat viel weer tegen. Ik was vergeten dat het laatste stuk van het marathonparkoers toch nog aardig wat hellinkjes telde. Bovendien was het in het (schemer-)donker af en toe wel goed opletten: Toch heerlijk gelopen in 1:01:57 maar 54ste van de in totaal 635 deelnemers. Wat mij betreft een blijvertje deze wedstrijd.

Stichting Jayden Night Run

Van de ene nightrun naar de andere: erg leuk omdat ik deze samen met mijn dochter liep. Samen liepen we de 4,5 km in ruim 31 minuten en kwamen onderweg zelfs nog door een kerk!!. Haar eerste wedstrijd!! Fantastisch om zo samen te lopen en het goede doel, de stichting Jayden, te steunen.

Singelloop

Een wedstrijd in de buurt (Middelburg), die ik nog niet eerder gelopen had: daarom lekker meegedaan en de 6,6 km ruim binnen het halfuur (mijn streeftijd) afgelegd!! Heerlijk genoten dankzij het prachtige weer.

De komende wedstrijden

Zoals gezegd: dit jaar al 24 wedstrijden gelopen en op naar de 30. Vorig jaar 28, dus daar wil ik overheen. Ik heb de volgende wedstrijden op de planning staan: de A4Run, de Zevenheuvelennacht (samen met mijn dochter, de Zevenheuvelenloop, de Zakloop, de Intersport Ten Miles en de Kerstmannenloop. Gewoon een kwestie van heel blijven en ik moet de 30 kunnen halen!!

Groet, Co
—————–
Een hardloop wedstrijd zoals een 5 kilometer, halve of hele marathon is echt heel leuk en motiverend om te blijven hardlopen en jezelf te verbeteren. Ontdek hier alles incl schema’s voor een hardloop wedstrijd!

Hier zie je Peter van HRDLPN bij de hardloop wedstrijd Valencia Marathon

En nu het bericht van Ilona over haar wedstrijd!

De Dam tot Damloop: over de typische randverschijnselen bij een wedstrijd hardlopen horen en dit bijzondere loopfeestje. En ook hoe je daar mee om kunt gaan!

Wedstrijd hardlopen

In de Damloop 2013 zie je de typische randverschijnselen en tips van een wedstrijd hardlopen.
Nu eens niet een gedetailleerd sfeerverslag van de Dam tot Damloop, maar op verzoek van Peter himself heb ik mijn oog eens laten vallen op andere zaken die je tijdens deze wedstrijd tegenkomt en die je zeker ook bij andere wedstrijden tegen zult komen. Ik heb er mijn ervaringen en tips aan toegevoegd, hopelijk heb je er voordeel van als je zelf aan dit loopfestijn mee wilt doen!

Rustig blijven

Stationsplein Amsterdam: runnerscity
Zodra je station Amsterdam Centraal uitstapt, beland je in de wereld van de Dam tot Damloop en dat kan nogal overvallend zijn! Blijf rustig en zet je ogen op scherp: overal zijn led-borden die je de juiste weg wijzen. Ken je je startnummer, dan ben je al op de helft: deze zijn ingedeeld in series, iedere serie heeft zijn eigen kledingvrachtwagen. Zo heb je de jouwe snel gevonden. Loop je in een team, kies dan een herkenbaar afspreekpunt dichtbij het station. Zorg dat je het telefoonnummer van tenminste 1 teamgenoot bij je hebt, dan heb je elkaar ook snel gevonden.

WC-stress

Reken minstens een uur tussen aankomst en starttijd. Het lijkt veel te lang, maar het is zó om. Want nadat je je spullen bij de vrachtwagen hebt achtergelaten begint het grote wachten…in de rij voor de toiletten! Mannen behalen hier wel tijdswinst: voor hen zijn er meestal plaszuilen beschikbaar en ben je vlot tot direct aan de beurt. Voor de dames begint hier de training in geduld: deze Damloop-editie heb ik maar liefst 20 minuten in de rij gestaan voor ik de wc-deur achter mij dicht kon trekken. Toen ik eindelijk in het startvak stond, had ik nog 3 minuten over voor het startschot klonk. “Waar blééf je nou?!” riepen mijn mede-businessteamlopers verbaasd; allen mannen…

Dus: voorkom deze stress en ga op tijd in deze rij staan; van aandranggevoelens vlak voor de start kun je er van uitgaan dat dit de zenuwen zijn. En anders staan er onderweg ook altijd Dixies (of voor de mannen een argeloze boom…)

De IJ-tunnel

Een bijzonder stukje op de route, want de andere 364 dagen van dit jaar is het hier verboden voor ons tweevoeters op loopschoenen. Dan kun je maar beter zo lang mogelijk van dit bijzondere moment genieten door er je tijd voor nemen. Niet gelijk er doorheen spurten heeft namelijk een heel groot voordeel: dan kun je ná de tunnel ook nog hardlopen. Vele lopers trappen er in en gaan hier volle bak vooruit. Weg van al die mensen en drukte, al sjesend en slalommend werken ze zich naar buiten. En als het eind van de tunnel dan in zicht komt, is de energie al op en wordt het wandelen. Zonde! Ga gewoon rustig van start, negeer alle andere lopers die jou voorbij willen. Ikzelf loop altijd uiterst rechts: precies tussen het muurtje en de wegbelijning. Wat een ruimte! Ik heb hier amper lopers voor mij en als ik er dan langs wil, zijn die vlot ingehaald, zonder dat je hier gekke capriolen voor uit hoeft te halen. Ideaal! En hop: daar is de uitgang al! Nu heb je er al zo’n 2km op zitten en ben je helemaal klaar voor de nog te lopen 14 km die na de IJ-tunnel op je wachten.

Drinkposten bij een wedstrijd hardlopen

Ik ben een zweter. Ik verlies Veeeeel zweet. Met 20 graden en 90% luchtvochtigheid was dit dus een hele waterige Damloop voor mij ;). Van mijzelf weet ik inmiddels dat ik tijdens mijn eerste kilometers de meeste dorst heb, en neem ik hiervoor mijn eigen drinken mee. Een klein flesje in de hand, genoeg voor tussen de waterposten in. En wat was ik er blij mee! Het is mij tijdens wedstrijden al een paar keer gebeurd dat ik of misgreep of dat het drinken gewoonweg op was. Vele honderden dorstige lopers voor mij… Opvallend is dat de eerste tafels van de waterposten totaal geplunderd zijn en de vrijwilliger daar nog beduusd kijkt van wat er zojuist aan dorstig lopersvolk langs gedenderd is. Terwijl bij de tweede en derde tafel en de tafels daarna nog genoeg te krijgen is. Ren tafel 1 en 2 daarom maar lekker voorbij en grijp je kans vanaf tafel 3: een volle beker zonder struikelpartijen is je winst. Ben je niet zo’n goede drinker tijdens het lopen? Vouw je bekertje in een tuit en neem dan kleine slokjes. Of wandel en drink dan, zoveel extra tijd kost dat niet. Maar ik kan mij voostellen dat deze tip er bij de meeste lopers niet ingaat 😉

Verkoeling gezocht!!

Bij mij gaat het zweetkraantje dus al gauw open, en dat is goed, want zweten zorgt voor verkoeling. Maar op een gegeven moment lijkt het zweet wel op, ondanks dat ik onderweg steeds nieuw vocht tot mij neem. Voor dat soort verhitte momenten is er de redder in nood: de spons! Felgeel, zacht en druipend van het water. Knijp hem lichtjes uit (bijvoorbeeld boven je hoofd) maar bewaar ook wat voor later. Gooi hem vooral niet te snel weg! Om de paar minuten even de hitte van je voorhoofd te kunnen vegen is echt verlichtend. En hij weegt niks, dus daar hoef je het niet voor te laten. Menig spons is met mij over de finishlijn gegaan, da’s toch ook leuk voor zo’n spons! ‘


Hardlopen van een wedstrijd

Zaanse Dam…Vol, druk, gezellig, chaos en met minder dan 1km nog te gaan is dit de plek om je energie vandaan te halen voor het laatste stukje. De een kruipt bijna met zijn tong over de straatstenen, de ander loopt ze er juist uit. Met zoveel mensen om je heen wil je natuurlijk wel een goede indruk maken, dus: schouders naar achter, borst vooruit en mondhoeken omhoog! Hier is ook het fotopunt, dus neem deze tip vooral in acht voor een beetje leuke bijna-finish-foto!

Na de finish van de wedstrijd

Het is je gelukt, je staat áchter de finishlijn! Helaas is het hier onmogelijk om gauw naar je tas met spullen te komen, stel jezelf daarom nog even in de verstand-op-nul-houding en wacht gelaten je beurt af, het is niet anders. Ben je eenmaal uit deze chaos, zorg dan dat je zo snel mogelijk een droge outfit aan kunt trekken: te lang in je natte racetenue rondlopen is ongezond en onprettig.

Op naar Damloop 2014 :D!

Wedstrijd hardlopen

Naschrift van Peter over de wedstrijd hardlopen… Wat herkenbaar vind ik. Want als je dit nog nooit ervaren hebt dan denk ik dat je van het vertrek vanaf huis tot en met savonds bij het avondeten alles als een grote wervelstorm meemaakt, vooral bij de Damloop 😉 Dus super dat je je ervaring deelt en tips geeft! Dus mooi om te lezen en hier kunnen anderen ook nog wat tips van mij downloaden over een wedstrijd hardlopen

Groet, Ilona

---

Wat moet je doen als voorbereiding voor het hardlopen? Dat ontdek je hier en meer. Een praktijk voorbeeld over wat je instelling moet zijn en hoe je karakter moet tonen voor het hardlopen!

Trainen hardlopen

Rob Viveen (!) is fanatiek loper en verteld hoe hij zijn ka(ya)no’s aantrekt om door het water te ploeteren. Hij zal en moet trainen!

Donderdag-ochtend, 10:00uur.

Geplande duurloop met tempoblok dreigt in het water te vallen. Met bakken, nee, met containers valt het uit de hemel. Al het goede komt van boven, maar soms gaat zelfs dat niet op. Putdeksels komen enkele millimeters omhoog om het overtollige water de straat op te lopen. Zo ver als je kan zien stroomt het water over de klinkers.

Buienradar is duidelijk. De komende uren blijft het regenen. Ik weet wat me te doen staat. Ik zal en ik moet trainen. Vandaag wilde ik me voorzichtig testen voor de lingewaalloop. Kijken wat de snelheid zonder intervaltraining is. Testen wat de basis op het moment is.

Ik strik mijn kayano’s 16. Het wordt lichter, maar de regen valt dichter. Ondanks het slechte weer sta ik te trappelen om mij training te beginnen. Slecht weer bestaat niet, er is alleen slechte kleding luidt een oud IJslands gezegde.

Ik heb een ronde van 3km uitgestippeld door de wijk. Een mooie simulatie voor wat komen gaat tijdens de race in Herwijnen. Het klimwerk laat ik er even tussenuit. Daar heb ik me de afgelopen 2 trainingen op voorbereid. In de regen begin ik met mijn 1^e omloop. Vrij ontspannen heb ik een tempo van 5:00/km te pakken. Hard genoeg voor de 1^e km’s. De tiendweg staat aardig blank. De eenden zitten op het natte asfalt. Via de Deltalaan loop ik tegen de wind en regen in terug naar het beginpunt van de ronde. Geen ideale omstandigheden, maar wat loop ik lekker. De 2^e omloop begint. Ik versnel en heb al gauw een tempo van 4:30/km op de polar staan. Hard genoeg voor nu en iets boven het beoogde wedstrijdtempo voor de 25^e. Ik kom een hardlopende moeder uit de buurt tegen. “Netjes hoor, karakter” roept ze. Terwijl ze met moeite haar paraplu op de fiets heel probeert te houden. De aanmoediging doet me goed en voor ik het weet ben ik bij de 2^e doorkomst.

Ik heb er nu 3km tempo erop zitten. Ik besluit de vorm van de dag uit te buiten en er 2km tempo aan vast te plakken. Na 5km in 22:40 zit het tempoblok erop. 8km totaal gelopen. Doorweekt kijk ik op m’n polar. De beentjes voelen nog goed. Ik veeg de regen van mijn gezicht en besluit de 60min vol te lopen en het restant van 22min. in D1 af te weken. De beentjes zijn te goed om nu al te stoppen. Ik loop in de steeds minder wordende regen. Ik geniet. Ik ben er kaar voor……………..

Running Rob, ofwel Rob Viveen is een snelle loper die zijn hand niet omdraait voor een 10 kilometer dicht bij de 40 minuten. Maar vooral is hij een loper die geniet van het lopen en er tevens graag over schrijft!

Groet, Rob

---

Crossloop

Wil jij wel eens iets anders dan een wedstrijd op keihard asfalt? Dan is een crossloop zeker iets voor jou. Tijdens de herfst en de winter worden er vaak allerlei crosslopen georganiseerd.

Aanbieding

Het is altijd leuk om jezelf voor of na de wedstrijd te belonen met een hardloopcadeau. Dit zijn mooie aanbiedingen die nu nog beschikbaar zijn!

Actuele aanbiedingen (goedkoopste)

Profiteer van korting bij hardloop webwinkels met hun actuele sale aanbiedingen!

Vind de beste deal

Wil je direct de mooie Hardloop aanbiedingen aanbiedingen zien en geen deal missen? Bekijk hier snel en simpel alle actuele sales op een rij ► Dat scheelt je tijd en dan wordt het Hardloop aanbiedingen pakketje lekker makkelijk bezorgd!

Betrouwbaar kopen

Bij het online kopen is betrouwbaarheid, snelheid en uiteraard de beste prijs belangrijk. Vergelijk de prijzen van onze favoriete shops die snel, gratis leveren en ze echt op voorraad hebben:

• » Bol.com ►
• » Coolblue.nl ►
• » Runningdirect.nl ►

Tip: zoek ook speciaal in deze webwinkels op 'sale', 'aanbieding' en 'uitverkoop' in hun zoekvenster, meestal staat er nog wel een aanbieding verstopt die je zo vindt 😉

Bekijk meer technische info over het effect op je gezondheid van de zorginstellingen en bekijk de informatie over gezondheid van de overheid, gemeente Den Haag over de organisatie van een wedstrijd en Wikipedia.