Iemand die weinig weet van hardlopen zal een ultraloop zien als de ultieme kwelling. Want wat is er nu aan om jezelf te dwingen een afstand te rennen die langer is dan van een marathon?
Wat is ultrarunning?
Toch is dat precies wat een ultraloop is. Ik deed er meerdere en hieronder zie je de foto van mijn 100km Solo ultra zonder organisatie. Ik stapte op de trein in Den Bosch en nam een enkeltje Antwerpen 🙂
Ook deden we al mee met de 80kilometer Ultra trailrun door Salland met goede hardloop rugtas in de Sallandtrail en dit is mijn ervaring daar!
Maar goed, terug naar die ultra van 100km vanaf Antwerpen 🙂
Heel veel kilometer hardlopen achter elkaar
Degenen die deze sport beoefenen werken toe naar een wedstrijd over meer dan 50 kilometer. Het gaat daarbij niet uitsluitend om de fysieke uitdaging, maar ook om de mentale kick die het geeft als je zo’n lange afstand kunt lopen. Een ultraloop heeft overeenkomsten met een marathon, maar er zijn ook verschillen. Later meer daarover maar eerst mijn ervaring van mijn eerste 100km ultraloop!
Mijn ervaring van de ultraloop
Mijn ervaring van de ultraloop van 101,50 km in 10:10:15 volgt nu. Ik stapte dus op de trein in Den Bosch en keek nog even de stad is achter me voordat ik instapte:
Tijdens mijn studie aan de Universiteit van Antwerpen had ik al een stevige conditie opgebouwd dankzij mijn recente deelname aan de Ironman. Na de 60 km ultraloop op Walcheren merkte ik dat ik nog genoeg energie over had, en ‘why wait’ werd het mantra van dit jaar. Mijn doel was om mijn grenzen te verleggen en te ontdekken waartoe ik mentaal in staat was, want mentale kracht is essentieel bij ultrasporten. Hoewel een Ironman fysiek ontzettend zwaar is, onderschatten velen het mentale aspect. Elke triatleet denkt wel eens “grrrr…. wat is dit zwaar, wat nu?”, ook al geven ze dat vaak niet toe. In mijn ogen is een halve marathon verstandiger dan een hele, laat staan een Ironman. De 60 km ultraloop was zwaar, maar het idee van een grotere afstand bleef lonken.
De 100 km is een iconische afstand binnen de ultraloop-community en wordt door velen beschouwd als de echte uitdaging. Dus het plan was snel gemaakt: van Antwerpen naar huis lopen, een afstand van ongeveer 97 km, en met wat omwegen en navigatieproblemen zou ik de 100 km wel halen. Hardlopen is echter heel anders dan fietsen; elke extra kilometer vergt veel meer energie.
Trein nemen en dan met ultraloop terugrennen
Ik nam de trein naar Antwerpen, aangezien de universiteit op slechts 2 km van het station lag. In de trein raakte ik in gesprek met drie dames, die me vertelden dat het openbaar vervoer in België net zo werkt als in Nederland en dat ik met mijn bankpas kon in- en uitchecken. Ze verklaarden me voor gek dat ik met alleen mijn hardloopkleding en trail rugtas in de trein zat om vervolgens terug te rennen. 100 km hardlopen leek hen onbegrijpelijk, en ik begreep hun verwondering wel. Het station van Antwerpen is prachtig en luxe, en daar te staan om vervolgens 100 km te gaan rennen, voelde ook voor mij absurd. Ok, niet langer over nadenken maar uitstappen en de roltrap naar het grote gebouw nemen.
Eenmaal uitgestapt in Antwerpen besefte ik voor en ook na deze roltrap dat ik geen uitcheckzuilen zag. Huh, wat nu?
Ik vroeg een bakkerijmedewerker om hulp, die me doorverwees naar de informatiebalie. Daar bleek dat ik illegaal gereisd had en ik werd geadviseerd om contact op te nemen met de NS. Ik besloot dit probleem later op te lossen. Mijn plan was om via het station van Breda te rennen, waar ik eerder een zakje voeding had verstopt in deze linker prullenbak, zodat ik daar kon uitchecken. Een klein voordeel van hardlopen!
Eenmaal aangekomen in Antwerpen dacht ik overigens wel even ‘And now what?’ Ik vroeg een aardig persoon een foto van me in het station te maken en begon aan mijn run naar de universiteit van Antwerpen.
Het voelde onwerkelijk om in hardloopkleding tussen het ‘normale winkelpubliek’ van Antwerpen te staan. Dus vertrekken maar!
Start bij mijn vertrouwde universiteitsgebouw
Ik rende naar de Jacobsstraat en herkende mijn vertrouwde universiteitsgebouw direct:
Ik had even moeite om de juiste route te vinden, maar dankzij mijn Garmin 965 horloge kwam ik uiteindelijk op de goede weg. Het was een hectisch begin met veel verkeer en stoplichten. Na ongeveer 5 km verliet ik het stadscentrum en kwam ik in de eerste buitenwijk van Antwerpen, een simpele woonwijk met bedrijfjes.
Naar Brasschaat via betonwegen en herrie
Ik rende door en bereikte de oude rijksweg naar Brasschaat. Dit was een lange en saaie route langs een drukke weg met veel verkeer. Om mezelf af te leiden, luisterde ik naar een audioboek op mijn horloge, hoewel het verkeerslawaai soms te luid was om iets te horen. Ik at cola-gummies en een boterham met kaas uit mijn rugzak om mijn energie op peil te houden.
Het doorrennen zonder lange pauzes werd het thema van de dag, vooral omdat het al laat was en ik ’s ochtends vroeg had gewerkt. Ik wist dat ik voor het donker de Heusdense brug en een gevaarlijke dijk moest oversteken en had geen lamp bij me.
Mijn tas was al zwaar genoeg met mijn drinkflessen en eten. Overdag rende ik liever zonder tas, want vrijheid is enorm belangrijk voor mij. In een marathon zie ik mensen met van alles rondlopen, terwijl er eigenlijk altijd meer dan voldoende eten en drinken beschikbaar is. Behalve solo natuurlijk.
De voorbereiding op deze tocht had ik te danken aan mijn deelname aan verschillende marathons het afgelopen halfjaar, zoals de Kustmarathon, Berenloop, Malaga marathon, en anderen. 
Malaga was 1 december en het was prachtig warm weer daar en een goede voorbereiding voor de hitte van de ultraloop.
Ik voelde me mede door al deze marathons fysiek goed voorbereid. Terwijl ik door Brasschaat rende, stopte ik even bij een Van der Valk hotel om mijn waterflessen bij te vullen. Daarna vervolgde ik mijn weg over de betonplaten wegen. De route was verre van ideaal; de betonplaten hadden hoogteverschillen en het verkeer raasde voortdurend langs me heen, waardoor ik constant op mijn hoede moest blijven.
Op mijn arm had ik met een marker enkele tips geschreven, zoals de Coop op 32 km in Zundert, een Aldi op 45 km, en het station van Breda op 55 km.
Ondanks de uitdagingen onderweg, zoals het hoogteverschil tussen de betonplaten en het langsrazende verkeer, bleef ik gefocust op mijn doel: veilig thuiskomen na deze epische ultraloop.
De kilometers schoten langzaam voorbij terwijl ik doorging langs de rijksweg. In Brasschaat zag ik enkele chique huizen met luxe auto’s en bewoners, wat altijd een grappig contrast was met mijn bezweette hardloopkleding en zware rugzak. Ik stopte bij een Van der Valk hotel om mijn waterflessen bij te vullen, en na een korte pauze rende ik verder. De betonplaten wegen bleven een uitdaging met hun hoogteverschillen en het constante verkeer, waardoor ik mijn aandacht moest blijven houden.
Terwijl ik door bleef rennen, bedacht ik me hoe belangrijk deze uitdaging voor me was. Niet alleen fysiek, maar vooral mentaal. De afgelopen maanden had ik meerdere marathons gelopen, waaronder de Kustmarathon, Berenloop, Malaga marathon, en nog anderen, die me allemaal hadden voorbereid op deze ultraloop.
Elke stap bracht me dichter bij mijn doel, en ondanks de vermoeidheid voelde ik me sterk en vastberaden.
Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik dichter bij huis kwam. De kilometers voelden zwaarder aan naarmate de tijd verstreek, maar ik wist dat ik het kon volhouden. Met mijn ogen op de horizon gericht, rende ik door, vastbesloten om mijn doel te bereiken en deze bijzondere ervaring tot een goed einde te brengen.
Na die lange rechte weg omhoog passeerde ik de grens tussen België en Nederland. Er is geen NL-bord, maar alleen het bord met de aanduiding van de maximum snelheden. Gek maar waar. Mijn benen waren goed, en ik zat lekker in een cadans. Het letten op eten en drinken is altijd belangrijk bij duursporten, maar zeker bij zeer extreme ultra-events moet je hier nog beter op letten. Ieder beetje energie dat je binnen kunt krijgen en past binnen een voedingsschema voor die inspanning is meegenomen, en vooral in het begin is dit belangrijk.
Goed eten en drinken dus. Te veel geeft last van je maag/darmen en te weinig is te weinig energie. Dus opletten en hierop blijven letten is het devies. De lange, rechte, drukke weg wordt rustiger hoe verder ik bij Antwerpen vandaan kom. Het is gek hoe lang het ‘Antwerpen-gevoel’ überhaupt blijft hangen.
Af en toe een mooi plaatsje met dito kerk.
Het zijn rechte wegen die uitstralen vanaf het centrum van Antwerpen naar het platteland. Ik loop door, het ritme van mijn benen blijft gaan en ik ben blij als ik de 35 km zie. Normaliter is dit het moment van de hongerklop als die komt. In de Rotterdam Marathon kwam die op km 28 en in andere marathons kwam hij helemaal niet. Gent was voor mij zo relaxed dat ik (net als nu) gewoon kon blijven eten. Dat is echt relaxed rennen. De kilometers tikken verder, en de 40 is een mijlpaal. Nog 2 en ik heb er weer een marathon op zitten. Gek gevoel dat dit op dit moment ‘nog niks is’. Ik moet nog meer dan twee keer zo ver gaan hardlopen: twee marathons en dan nog 16 kilometer hardlopen voor een ultra van 100 km. Wie doet dit? Ik dus. En wel op dit moment.
Het audioboek is erg goed en ik geniet van het moment (echt in het moment, het nu zijn) en dat is heerlijk. Een marathon zit erop en nu ben ik toch wel echt begonnen aan mijn ultra, besluit ik.
Ik ben na 40 km echt op het platteland. Dit gaat al ver voor Breda weer over in een ‘stadsgevoel’ hoe dichter ik het centrum van Breda nader. Er komen nog meer mijlpalen voor me. De 53 km is het moment dat ik verder ga dan mijn eerste ultra. Toen liep ik met twee vrienden de kustmarathon en had ik nog te veel energie om te stoppen. Ik liep van Zoutelande door naar Vlissingen. Toen was het wel echt klaar overigens, want de grote pot energie liep snel leeg herinner ik me. Op dat moment moest ik er echt niet aan denken om nog 47 kilometer (of zelfs 470 meter) door te rennen. Ik was toen echt ‘klaar’.
Drie weken geleden brak ik dat 53 km-record. Het werd de 60 km van Walcheren. Dit was een prachtige natuurlijke en toeristische duurloop. Met Marco liep ik deze klassieker van Walcheren, en dat was supermooi. We liepen toen langzamer (circa 6 min per km), dus ik kon nog meer van de omgeving genieten. En wanneer je samen bent kun je niet alleen lekker kletsen onderweg, het is ook makkelijker met zoeken naar rustplaatsen, letten op verkeer, route, etc. Als de ene het zwaar heeft, praat je de ander er doorheen en vice versa. Dat is nu vandaag in de 100 km niet mogelijk. Ik moet op alles letten. Dus: ben ik voor het donker binnen? Waar moet ik drinken halen? Wat is de route? Eet genoeg, drink genoeg, let op het verkeer, etc. Net zoals alleen reizen versus met tweeën reizen is dat een wereld van verschil. Dit kost overigens ook energie, dus in de reservestand gaan is cruciaal. Sparen, sparen, sparen. Later zal ik iedere millimeter energie hard kunnen gebruiken.
Geen creatieve route
Ik besluit daarom al snel om geen creatieve detours aan mijn navigatie op mijn 965 toe te voegen. Gewoon rücksichtslos volgen van de route, ook als deze niet mooi is. Stap voor stap richting de finish, maar wel met genieten van het nu en de omgeving.
Eten en drinken In Maria ter Heide (net voorbij Brasschaat) ga ik water halen bij Van der Valk. Ik loop weer aan en merk dat ik wil blijven rennen bij stoplichten, etc. Ik loop achter auto’s langs, loop rondjes wanneer dat niet kan, maar blijf rennen. De benen moeten bewegen! De eerste keer ga ik eten kopen in de COOP in Wernhout. Althans, ik loop daar binnen en vraag of er toevallig een fietsenwinkel in de buurt is. Nog steeds weet ik niet goed waarom ik dat vroeg, maar het idee was eigenlijk geniaal, want daar hebben ze echt goede voeding. Mijn eigen voorraad was op, dus hoog tijd. Natuurlijk is er een fietsenzaak in de buurt! Ik ren langs de kerk en zie het al.
Nog geen kilometer verderop word ik lachend aangekeken wanneer ze horen waar ik mee bezig ben en mag ik, nog voor het afrekenen, al beginnen aan het opeten van de eerste SIS perzikkoek (aanrader!) maar helaas geen Betafuel. Ik pak er snel nog een uit het rek! Wat een vriendelijkheid en mooie gesprekjes als mensen verbaasd zijn. Ik had het plan gisteren gemaakt, maar zij horen het echt net. Vanavond is het een EK-wedstrijd en velen lijken zich daar al op voor te maken, maar als ze dit horen moet het kwartje toch wel even vallen. Doordat ik niet loop in een georganiseerd iets, maakt dit het avontuur echt wat groter en mooier vind ik. Al heb ik geen ervaring met een georganiseerde 100 km ultra, ik denk het toch al te weten.
Het is warm vandaag, en ik wist dat wel een beetje, maar 21-24 graden is toch wel warm en het was ook nog eens klam weer. Beter dan regen in mijn ogen, want ik wil geen 9 uur met natte schoenen rennen, maar klam is toch behoorlijk energieslurpend. Ik liep bewust van schaduw naar schaduw op een gegeven moment. Dus van de linkerzijde van de weg naar de rechterzijde, en ik was blij toen het stuk offroad kwam door de bossen!
Na de fietsenmaker loop ik verder. Water vraag ik aan iemand in de voortuin die de planten aan het water geven is vanwege de warmte. De volgende eetstop wordt wel een supermarkt, maar hier had ik niet op gerekend. Ik had namelijk toch iets voorbereid! Ik wilde een tasje sportvoeding/drank verstoppen zodat ik zeker zou weten nog ergens iets te hebben om naar uit te kijken.
In Breda moest ik overstappen op de trein naar Antwerpen en hier had ik twee minuten de tijd voor. Na grondig overleg met de dames in mijn coupe en adviezen van een kluisje en vragen aan een kioskhouder om het tasje te bewaren gooiden de twee minuten roet in het eten. Een uur wachten op de volgende trein was geen optie, dus in die twee minuten moest het gebeuren. Het werd operatie prullenbak. Ik koos ervoor om mijn zwarte tasje te plaatsen/leggen in de meest afgelegen prullenbak op het perron. Daar komt bijna niemand en die raakt dus ook niet vol in zes uur (dan ben ik hier weer). Wie zou in hemelsnaam nu die zak vervangen? Je raadt het al.
Ik stap uit bij perron 7, ren naar die laatste prullenbak, doe het tasje er stiekem in (inderdaad lege prullenbak) en ga bij perron 8 in de trein die naar Brussel gaat en bij Antwerpen stopt. Precies op tijd voordat de deuren sluiten ben ik binnen, opgelucht en wel.
Terug naar het rennen, ik zit op 55 kilometer en kijk uit naar mijn tasje met mijn eigen sportdrank! Ook de rest is precies wat ik nodig heb: drie repen, gel, colagummies en cafeïne-kauwgum. Ik kom behoorlijk moe aan in Breda, mijn bankpas blijkt toch al uitgecheckt te zijn (blijkbaar beveiliging) en ik loop het perron op bezweet en al (klam weer, remember) en de eerste passagiers kijken al vreemd op. ‘Doorlopen, Peter!’ zeg ik tegen mezelf. ‘Doen alsof je neus bloedt!’ Ik loop het hele perron 7/8 af naar het einde. Je raadde het dus goed: de prullenbak was leeg. Compleet leeg! Sh#t zeg!!! Ik denk nog geen 10 seconden na en begin te rennen op het perron. Terug naar de route. Want als ik nu lang ga zitten kniezen en de trein stopt voor mijn neus, zou ik ‘toch niet instappen, want 55 km is toch ook al een mooie ultra?’. Ik ben al in het algemene deel van het station en zie de AH to go. Yes! Dit is ook goed.
Ik koop best veel en de smoothie was het grootste succes. De grote AA drink gooi ik bij de drank die nog in mijn flacons zit. Smaakt raar die combi, maar ja: ik moet zo veel mogelijk energie binnenkrijgen. Na 2 minuten eten en drinken ga ik nog een broodje kaas kopen. Ik ga weer naar buiten, wandel even met mijn broodje kaas en weet me toch weer aan te slingeren. Mooi, ik ren weer! Niet snel, maar ik loop hard! De energie is even weg merk ik. Het eten moet zakken, het is warm en mijn tasje was er niet. Ik ren door een minder mooi deel van Breda de stad uit richting Teteringen.
Het zwarte goud
Daar zie ik in een ooghoek ver achter op een pad een scoutingclub in het oranje. Die maken zich ook al op voor het voetbal! Ik loop door maar mijn honger naar Cola doet me omdraaien. Ik ren terug, ga het pad op en wandel naar de leider (schatte ik in). Het is Jochem en na mij eerst beetje wantrouwend, daarna aarzelend aangekeken te hebben draait zijn gezicht bij als hij het verhaal hoort. Natuurlijk krijg ik Cola en natuurlijk hoef ik dat niet betalen. Wat aardig! Echte Coca Cola met prik, suiker en heerlijk koud. Een enorm geschenk!
Ik vraag beleefd om nog een beetje want dit is hemels.
Zullen we het op dit moment vandaag maar even ‘het zwarte goud’ noemen? Nou ja: ik doe dat nu wel! Ik praat nog wat met Jochem (zo heet hij) en hij wenst me veel succes en vind het inmiddels een mooi avontuur. Hij verteld wat ze met de scouting allemaal gedaan hebben, leuk! En ze hebben echt heel veel te eten en drinken en nog lekkerdere dingen dan ik in mijn rugtas. Hier ziet je wat ik zoal bij had:
3>Jochem
Na dit shot van het zwarte goud ben ik een ander mens. Dit is zeker fysiek/ lichamelijk een dosis energie en suikers en weet ik veel meer maar vooral ook een deel mentaal.
Mentaal is dit op dit moment echt een grote opkikker. Natuurlijk doet Jochem dat maar ikzelf ook. Ik kies ervoor om even ongemakkelijk en, nu nog harder zwetend dan in het station, naar de oranje enclave te wandelen het pad op, en het gesprek met Jochem is gewoon gaaf. Inspiratie, energie en een mentale boost rijker ren ik verder.
Alleen op een warm stuk asfalt met verder links bomen en rechts een spoor met af en toe een trein. Niks bijzonders maar ik ga weer lekker. De 65 km is gepasseerd! Ik moet plots rechtsaf volgens mijn horloge en ren daarmee abrupt die de bossen in. Het pad gaat van asfalt naar gravel naar los zand naar even later bospad naar nog wat later eigenlijk helemaal geen pad meer.
Had ik al gezegd dat navigeren op een horloge onder donkere bomen niet goed werkt? Dat heb ik eerder al een paar keer ervaren maar nu is het toch wel erg lastig. Waar moet ik heen? Ga ik wel goed en moet ik dadelijk niet omkeren omdat het ruwe bosterrein dan echt te ruig begroeid is om doorheen te rennen.
Verdwaald
Ik heb geen zin om klauterend mijn weg te vervolgen en dat hoeft gelukkig nog niet. Stilstaan heeft geen zin weet ik uit ervaring. Het is slimmer om je ogen te richten op het horloge, de lijnen erop en het niet-bestaande pad voor me en naar links en rechts kijken of daar wel ergens het bedoelde pad loopt. Zo loop ik wat minuten te zoeken en door die inspanning krijg ik het nog warmer….even later wordt de bosgrond echt zacht onder de bladeren en naalden en weet ik veel wat maar dan zie ik plots een supergroot pad verderop. Ik ga er direct heen!
Ik ren er wat minuten op en het lijkt goed te zijn! Gelukkig!!
Verderop zie ik een bord met ‘opgelet: honden, betreden op eigen risico’ en ik ga er langzaam omheen. Er begint een hond te blaffen een heel eind verderop. Ik zie hem wel maar zie niet of hij aan een riem of touw zit. Hij springt letterlijk op en neer en is groot.
Omdraaien of niet?
Sh#t….wat nu? Terug zie ik niet zitten want er is hier zeker geen ander pad ‘er even omheen’. En ik was net al verdwaald. Ik besluit behoedzaam verder te rennen. De hond komt niet dichterbij maar lijkt wat in het bos te verdwijnen. Ik zie dan 2 mannen zitten op een boomstam. Pfff denk ik… gelukkig: de baasje houden ze onder controle! Zo zelfverzekerd als ik startte in het station van Antwerpen was ik nu even niet meer.
Ruiten blouse/ spijkerbroek
Toch lijken ze mij niet te zien of niet te willen zien ook al doen ze niks. Ik wandel nu en kom dichterbij. Ruiten blouse/ spijkerbroek jas/ onverzorgd en viezig komen ze op me over. Een duidelijke laat-ons-met-rust uitstraling. Binnen gehoorafstand vraag ik of ik verder mag lopen. ‘Ja van mij wel’ zegt die ene. ‘Maar het is wel op eigen risico zoals vooraan staat’.
Ze kijken nors en ik voel aan alle kanten dat ze mij als fanatiek hardlopertje niet direct als een compaan zien. De hond heeft een metgezel gekregen en ze blaffen beiden echt heel hard. Ik vind het niks maar besluit langs de 2 mannen door te wandelen, vriendelijk knikkend naar ze en wandel door. Ik hoor het blaffen zachter worden…Dit loopt goed af denk ik.
Ik kijk bewust nog steeds niet in de richting van de honden maar loop stoïcijns door en begin zachtjes te rennen. Steeds wat harder! Ik ben vrij zo voelt het! Ik hoor ze bijna niet meer en onbewust ben ik toch weer wat verder op mijn ultrarun en was ik net totaal niet moe of zwak of langzaam. Ik deed wat ik moest doen om verder te gaan. En dat werkte.
Eigenlijk is het overwinning 4. Eerst de 30 km herriebetonbaan overwonnen, toen de NS prullenbak misère omgedraaid in een lekkere (maar dure) AH to go lunch, toen het zwarte goud bemachtigd overwonnen, en nu de honden!
Ik ga nu lekker. Ik bedenk me net dat ik ook nog bij een COOP een Fanta heb gekocht. Dus die zit er ook ergens tussenin.
Ik loop verder door en plots zit in bebouwing. Ik weet niet waar want op een horloge staan geen plaatsnamen. Ik zie een Mac achter een heg. Ik zie een gat in de heg, steek over en ga door het gat. Ik ren verder richting Mac. Opeens zie ik het!
Ik ben op een bekende plek. De La Place in Oosterhout waar ook een Mac en Burgerking (dacht ik) zit! Ik weet de weg hier. Ook al heb ik enorme zin in een milkshake: ik heb liever een gezonde smoothie met nog iets. Ik koop bij de La Place die Smoothie en ook een appelsap. Het lijkt nu alsof ik om de km drinken koop maar er zitten nog wat kilometers tussen waarin weinig gebeurt en ik het audiobook luister. Ik zit goed in de cadans en ga lekker!
De appelsap gooi ik ook weer in mijn drinkflesjes. Het wordt een bonte mix drinken maar de motor moet blijven lopen. Brandstof is essentieel. Ik heb al zo veel lopers te weinig zien eten en drinken en het moeten bekopen met een enorme hongerklop/ zelfs moeten stoppen dat ik erg veel eet en drink. Het is wel moeilijker om te blijven eten na zo veel km en met de warmte. Verder lopen en blijven oefenen dus.
Je hebt op een gegeven moment er weinig zin in en het lopen gaat natuurlijk inmiddels langzamer dan in het begin. De benen en lichaam worden toch moe (zwart goud erin of niet).
Rekenen
Ik weet vanaf hier ongeveer de weg naar huis. Dat is fijn. Het is prettig om de resterende route een beetje voor de geest te halen. Ik moet nog wel best een onbekend stuk lopen (normaal ben ik hier met de auto) dus ik ben blij dat ik navigatie heb. Ik klik wat rond op mijn horloge en zie dat de accu nu toch wel erg leeg wordt. Ik ga rekenen. Het audiobook heb ik inmiddels uitgezet en mijn telefoonverbinding zet ik ook uit. Maar de Stryd blijft wel geconnect (helemaal vergeten uit te zetten).
Frietkar
Even later koop ik nog een broodje en Fanta bij een frietkar in een dorp (geen idee welke maar ze hebben een mooie kerk). Die moeten ook wel gedacht hebben: ‘wat vreemd zo’n hardloper hier bij onze frietkar’. Het maakt me niks uit: voer moet erin!
Nog wat dorpjes later herken ik het plots weer! Het is onze fietsroute die vaak fietsen. Ahhhhhh! Nu weet ik waar ik ben en sterker nog: ik weet de weg naar huis. Het is km 76 en ik ben gerustgesteld. Uiteindelijk heb ik vandaag behoorlijk wat gekocht onderweg!
Ik vraag aan nog een persoon die de tuin aan het sproeien is of ik water mag. Dat mag gelukkig. En weer een leuk gesprekje rijker en zij hoort dat ik nu al zo ver ben. Ze vind het mooi.
Horloge leeg
Mijn horloge geeft nu 6% aan en ik ga ook in Strava op mijn telefoon de route opnemen. Daar had ik wel eerder aan kunnen denken en dat deed ik ook wel maar ik wilde zeker geen lege accu op mijn telefoon hebben. Ik had mijn telefoon daarom ook de eerste 5 uur uitgezet en doorgegeven aan het thuisfront. Er stond een veiligheids 06 nummer op mijn (andere) arm geschreven met edding mocht er iets gebeuren en ik flauwvallen ofzo.
De telefoon is de route aan het meten, ik weet de weg naar huis en ik visualiseer het laatste deel.
Het is nog steeds heet en er is weinig schaduw in de polder waar ik loop. Van het fietsen weet ik ook dat er niet veel schaduw gaat komen. Het is niet anders. Ik weet de weg, heb nog eten en drinken en ren nog. De km tijden worden wel langzamer natuurlijk. Ik heb op een gegeven moment 2 marathons gelopen (84,6km) en dit is toch wel een mijlpaal.
Het einde is ook wel in zicht. De laatste km zijn zwaar en mooi en de thuis support zoekt me al iets eerder op. Dat is mooi! Ik kom moe maar voldaan binnen. Er is geen finishboog, geen medaille en de straten zijn uitgestorven. De eerste helft van het voetbal is al bezig en het schemert.
Een lamp was dus echt niet nodig en ik heb het gered.
Ik krijg nog wel wat zwart goud thuis en dat is heerlijk! Ik heb 101,5km hardgelopen uiteindelijk en ik ben erg blij mee.
Maar wat is dit een avontuur geweest zeg. Een mooie maar zware tocht gedurende 10 uur en 15 minuten hardlopen. Echt hardgelopen vanaf Antwerpen centraal en mijn Universiteit tot aan huis.
Een tocht die ik normaal met de auto al ver vind rijden! En nu weet ik hoe het is om met mijn rubber schoentjes en horloge en doorzettingsvermogen dit eind al hardlopend te volbrengen. Het is echt een bizar grappig en gaaf idee dat dit gewoon kan. Ik heb het gedaan.
Om dit op te schrijven was een leuke comeback van herinneringen en hopelijk heb je het mee kunnen beleven. Dan hebben we beiden nagenoten van dit ultra hardloopavontuur!!
De grote waarom? – vraag
Het simpele antwoord is denk ik toch: ’kijken waartoe mijn lichaam in staat is’ in combinatie met ‘kan ik het mentaal aan om zo lang en ver hard te lopen/ me in te spannen. De benen en het lichaam roepen meermaals ‘ho, het is genoeg zo’. De bankjes in de centra van dorpen en steden kijken me steeds verleidelijker aan….En ja: er zit echt verschil in de aanblik van openbare bankjes. Diegene met een lekker ergonomisch gebogen rugvlak en zitting ogen als een dikke Chesterfield. De rechtoe-rechtaan bankjes zijn toch ook nog aantrekkelijk. Zelfs een grillige stoeprand is soms voor het gevoel nog beter dan doorrennen.
De momenten volgen zich vooral die laatste uren behoorlijk op. Het gaat lekker en dan gaat het even weer minder lekker en dan is het weer ok. De energie die lager wordt en het overgaan op vetverbranding is altijd wel een struggle voor sporters. Deze lange inspanning van meer dan 10 uur is zwaar voor iedereen.
Viel het mij mee of tegen? Ik vind het lastig om te zeggen. Ik begon behoorlijk snel ook al had ik dat idee niet. 5.15 per kilometer is trager dan ieder duurloopje die ik doe maar vandaag is het een snelle start. Ik loop ook mijn PR op de 50km
Wat trainen voor een ultra 100?
De VUT100 Ultraloop
Voorbeeld in Nederland is de VUT100. De VUT100 is een Ultra Trail waar je 50km, 75km, of 100km loopt over de geweldige Veluwe. De 100km bestaat uit twee verschillende lussen van 50km, wat natuurlijk ook al lang is. De 75km loopt eerst 25km van de eerste lus, en loopt vervolgens de gehele tweede 50km lus.
Peter’s ervaring
Onlangs liep ik op eigen houtje de marathon. Wellicht ken je het parcours van de Zeeland marathon. Deze gaat van Burgh Haamstede over de stormvloedkering langs Domburg naar Zoutelande. Het ging zo goed en ik hoorde onderweg dat het ook de officiële datum van de (afgelaste) Vlissingen marathon was.
Het was de kans om voor het eerst een ultrarun te lopen. Nu is de uiteindelijke 53,3 kilometer geen superlange ultrarun, maar voor mij was het wel ver genoeg want ook ultrarunnen moet je natuurlijk opbouwen en trainen.Hetzelfde geldt voor een marathon.
Verschillen met een marathon
Zowel bij een marathon als een ultraloop gaat het erom dat je een groot aantal kilometers rent. Voor beide soorten evenementen is een goede voorbereiding nodig. Bij de marathon gaat het er in eerste instantie om, om een goede tijd neer te zetten. Bij een ultraloop is het volbrengen van de uitdaging het voornaamste doel, al zijn er ook wel sporters die zo’n wedstrijd zo snel mogelijk willen voltooien. Anders dan bij een marathon is er bij een ultraloop maar weinig ondersteuning. Er zijn nauwelijks verzorgingspunten en drinkposten, dus je moet vrijwel alles zelf oplossen.
Welke uitdaging wordt er gekozen?
Bij ultralopen voor beginners is het goed om een doel voor ogen te hebben. Is het je bedoeling om een bepaalde afstand af te leggen? Kies dan voor een ultraloop met een vaste lengte. De kortste ultraloop is 50 kilometer, maar je kunt ook kiezen voor standaard afstanden van 100 of 1000 kilometer, en voor 50 mijl, 100 mijl en 1000 mijl. Binnen de atletiekwereld is een ultraloop over 100 km erkend als de grootste afstand die als officiële wedstrijd wordt georganiseerd. Voor mij persoonlijk staat de 2 oceansmarathon van 56km nog hoog op mijn lijstje!
Ultralopen worden ook georganiseerd op basis van tijd. Het is dan de bedoeling dat je in een bepaalde tijd een zo groot mogelijke afstand aflegt. Dit zijn uitdagingen voor de echte kilometervreters, want het gaat bij dit type ultralopen over wedstrijden van 6 uur, 12 uur, 24 uur, 48 uur en 6 dagen. Gedurende de wedstrijd ben je volledig op jezelf aangewezen. Om dit vol te kunnen houden is er een lange fysieke en mentale voorbereiding nodig want het zijn ook duurlooptrainingen op lange afstanden.
Beginnen met ultralopen
Iedereen die wil beginnen met hardlopen of met ultralopen zal plezier moeten hebben in het rennen in de natuur. Voor een wedstrijd is immers een lange voorbereiding nodig. Je moet ontzettend veel kilometers maken en de zwaarte van de trainingen langzaam opbouwen. Op internet zijn schema’s te vinden die te volgen zijn om een bepaalde prestatie te volbrengen. Als de schema’s worden gevolgd ben je op tijd klaar voor je prestatie. Kies dus een afstand en volg de schema’s, maar laat je er niet toe verleiden om extra trainingsarbeid te verrichten. Dan stijgt de kans op blessures.
De mentale kant van ultralopen
De belangrijkste succesfactor bij ultralopen is, dat je het leuk moet vinden om te trainen. Wat je er leuk aan kunt vinden verschilt per persoon. De één vindt het fijn om lekker alleen in beweging te zijn. Maar er zijn ook veel ultralopers die de sport beoefenen omdat ze graag in de natuur lopen. Zij kijken veel om zich heen en ontdekken allerlei bijzondere dingen. Het is dus ook helemaal niet erg om even te stoppen als je een bijzonder stuk wild ziet, of een uitzicht waar je van wilt genieten. Uit die liefde voor de natuur is de motivatie te halen voor de volgende training want die is niet altijd op Global running day ;-).
Ook als je graag in de natuur loopt is er een kans op verveling of het ontstaan van een sleur. Dat kan ontstaan als je elke training hetzelfde rondje loopt. Er is niets mis met een standaard rondje lopen, maar je moet ook inbouwen dat je af en toe nieuwe wegen probeert te ontdekken. Neem daar de tijd voor. Het is nergens voor nodig om een horloge mee te nemen. Maak gewoon een hele dag vrij en trek erop uit. Je kunt dat in je eentje doen, vergezeld van een enorme lijst met je favoriete muziek. Maar het is ook inspirerend en gezellig om samen met een goede vriend te trainen. Onderweg is er ruim voldoende gelegenheid om allerlei onderwerpen te bespreken, zoals wanneer en hoe vaak hardlopen samen.
Voeding
Ultralopen is natuurlijk een sportieve uitdaging, maar om de voorbereidingen op een wedstrijd goed te kunnen volhouden moet je dat niet zien als trainingen. Beschouw het rennen liever als een kans om plezier te hebben, of als kwaliteitsmomenten voor jezelf. Dan is het veel leuker om deze sport te beoefenen. Tegelijk leer je goed luisteren naar je lichaam. Loop niet door als er iets niet in orde is en reageer op signalen dat je vocht of sportvoeding nodig hebt, dit geldt voor iedereen, maar zeker voor de wat ouderen. Het is daarom belangrijk om altijd voldoende drinken en voedsel mee te nemen. Dat kan in de vorm van gezonde snacks, maar af en toe een gelletje werkt ook prima.
Neem de tijd voor een geleidelijke opbouw
Het verbeteren van de conditie van je lichaam kost tijd. Als je er niet in slaagt de prestaties te verbeteren op basis van het gekozen schema is dat niet erg. Dan neem je gewoon wat meer tijd en sla je de oorspronkelijk geplande wedstrijd over. Het heeft immers geen enkele zin om tegen wil en dank een grote sportprestatie neer te zetten als je daar nog niet klaar voor bent. Misschien haal je de finish wel, maar de tijd zal teleurstellend zijn. Bovendien is er een grote kans op het ontstaan van blessures als je onvoldoende voorbereid aan een ultraloop deelneemt.
De snelheid bij een ultraloop
Een misverstand bij veel deelnemers aan een ultraloop voor beginners is, dat de snelheid vergeleken moet worden met die van marathonlopers. Veel startende ultralopers komen voort uit de marathon en zien het lopen van een grotere afstand als de ultieme uitdaging. Er zijn echter flinke verschillen tussen het lopen van een marathon en een ultraloop. Het aantal trainingskilometers voor beide soorten lopen is ongeveer gelijk, maar. bij een ultraloop wordt ongeveer 20 procent minder snel gelopen. Dat moet ook wel, want het terrein waarover gelopen wordt is zwaarder dan bij een marathon.
Klimmen en onverhard
Bij de meeste ultralopen zitten heuvels in het parcours. Op zich is dat fijn voor je lichaam, want daardoor wordt het monotone lopen even onderbroken. Het is bij een ultraloop toegestaan om op de zwaardere stukken te wandelen. Dat is een manier om de spieren te ontspannen. Als je ergens langs een heel fraai uitzicht komt, mag er bij een ultraloop zelfs even gestopt worden om van het uitzicht te genieten. De tijd is dus wat minder belangrijk. Bij de meeste ultralopen wordt gewerkt wel met een tijdslot tussen de controleposten. Houd daar rekening mee, want als je te laat bent word je uit de wedstrijd gehaald.
Welke uitrusting voor ultralopen
De deelnemers aan een marathon hoeven geen bagage mee te nemen, maar bij een ultraloop is dat wel het geval. Het is van belang om een goede rugzak aan te schaffen. Sommige ultralopers maken graag gebruik van hardloop stokken. Uiteraard zijn ook de schoenen erg belangrijk. Al die materialen moet je in de aanloop naar de wedstrijd testen. Eén keer is niet voldoende. Maak daarom in de weken voorafgaand aan de ultraloop vijf keer een tocht van circa 35 kilometer, waarbij je een kalm tempo loopt. Deze trainingen zorgen ervoor dat je uithoudingsvermogen op peil blijft, zonder dat je je lichaam teveel uitput.
Herstellen
Eén van de belangrijkste tips voor de deelnemers aan een ultraloop voor beginners is aandacht voor herstel. Rust goed uit van trainingen en slaap voldoende. Daardoor geef je je lichaam de kans om beschadigde weefsels te herstellen. Het is ook goed om af en toe een ander soort training te doen, zoals een krachttraining in de sportschool. Dat helpt om blessures te voorkomen.
Bekijk in de shop
Bij het online kopen van een Hardloop aanbiedingen is betrouwbaarheid, snelheid en uiteraard een goede prijs belangrijk.Vergelijk de prijzen van onze favoriete shops die snel en vaak gratis leveren en ze meestal ook echt op voorraad hebben:
Externe bronnen over de hardloopschoenen en de productie ervan:
Bekijk ook de ervaring van Marathon des Sables de trail schoenen prijs ►